Gaelic: Carl Panzram, (June 28, 1891 – September 5, 1930),

Carl Panzram was an American serial killer. While imprisoned, Panzram wrote an articulate autobiography about his life and his descent into crime. Many of the claims he made in it are unverified.

1.         The Prologue to Evil

He was a remorseless, vicious killer, a child rapist, a man with no soul. Born in rural Minnesota in 1891, he began a life-long odyssey of crime and murder at the age of eight. By the time he was eleven, his family sent him off to a reform school as part of a plea bargain on a burglary charge. Repeatedly sodomized and physically tortured during his two years at the juvenile home, his emotional problems grew progressively worse. As a teenager, he enjoyed setting fires so he could watch buildings burn and often fantasized about committing mass murder. After he raped and murdered a 12-year-old boy in 1922, he joyfully recalled the killing: "His brains were coming out of his ears when I left him. I am not sorry. My conscious doesn't bother me. I sleep sound and have sweet dreams."

His name was Carl Panzram, one of America’s most ferocious, unrepentant serial killers. Embittered by years of torture, beatings and sexual abuse both in and out of prison, Panzram evolved into a man who was meanness personified. He hated everyone, including himself. "I was so full of hate that there was no room in me for such feelings as love, pity, kindness or honor or decency," he said, "my only regret is that I wasn't born dead or not at all." He lived a nomadic existence, committing crimes in Europe, Scotland, the United States , South America and  once killed six men in a day in Africa and fed their bodies to hungry crocodiles. He spent most of his chaotic life in prisons where archaic methods of repression included physical tortures that were reminiscent of medieval times. But when he was on the loose, Panzram murdered, raped and burned his way across the country in a mission of destruction that was unlike anything law enforcement had ever seen before. To explain his debauchery, he said his parents "were ignorant, and thru their improper teachings and improper environment, I was gradually led into the wrong way of living." But it was the prisons that Panzram hated most. Throughout his life, he was trapped in a hopeless cycle of incarceration, crime and jail. Dr. Karl Menninger once described Panzram as a man "faced with the problem of evil in him and in the rest of us. I have always carried him in my mind as the logical product of our prison system." On the day of his execution in Leavenworth Federal Penitentiary in 1930, he ran happily up the gallows steps, spit in the executioner's face and yelled: "Hurry up you bastard, I could kill ten men while you're fooling around!" This is the story of a man who was "too evil to live." He was a true misanthrope, a man who hated human beings. He made no apologies for what he was and placed the blame for his deviance squarely on the doorstep of society's institutions. There is no need to exaggerate or expand on the life and crimes of Carl Panzram. The truth is enough.

2.         Minnesota

Carl Panzram was born on June 28, 1891, on a desolate farm in northern Minnesota. His parents were of German descent, hard-working, stern and like most other immigrants of that era, dirt poor. Carl eventually had five brothers and one sister. He later said that his siblings were honest and dedicated farmers, though the same traits were not passed on to him. "I have been a human animal ever since I was born. I was a thief and a liar," he said. "The older I got the meaner I got." When Carl reached the age of 7, his parents ended their marriage. Of course, for people at their economic level, there was no divorce, no courts, and no alimony. His father simply left the farm one day and never returned.  As a result, the family faced a bleak future. They worked the farm from sunup to sundown with very little to show for their labors. During these early years, Carl was beaten by his brothers continuously for any reason no matter how insignificant. "Everybody thought it was all right to deceive me, lie to me and kick me around whenever they felt like it, and they felt like it pretty regular," he later wrote.   Carl broke into a neighbor's home when he was 11. He stole anything he could get his hands on, including a handgun. He was quickly found out by his brothers, who beat him unconscious. Carl was later arrested for the crime and in 1903 sent to the Minnesota State Training School, a reform institution for juveniles. Located in the town of Red Wing on the Mississippi River, south of St. Paul, the Minnesota State Training School contained about 300 boys whose ages varied from 10 to 20. The school population was at the mercy of the jailers who were under little or no outside supervision, a condition that promoted or at least allowed a level of abuse that cannot be imagined today. The admissions log, dated October 11, 1903, lists Panzram's crime as "incorrigibility" and the relationship of his parents as "quarrelsome."  When Carl arrived at Red Wing he was brought into a reception office where a male staff member examined him. The frightened boy was stripped naked and questioned about his sexual practices. "He examined my penis and my rectum, asking me if I had ever committed fornication or sodomy or had ever had sodomy committed on me or if I had ever masturbated," he later wrote. It was an admonition of what was to come. The inmates also received Christian training and when they misbehaved or failed to learn the lessons properly, they were attacked by angry, vindictive attendants. Because Carl received little formal education when he lived on the farm, he was unable to read very well. For this he was also beaten regularly. "I may not have accomplished much in a scholarly way while there but I learned how to become a first class liar. And the beginnings of degeneracy," he said. Soon he developed a hatred for the attendants and everything connected to religion, which he saw as the cause of his suffering. "I first began to think that I was being unjustly imposed upon. Then I began to hate those who abused me. Then I began to think that I would have my revenge just as soon and as often as I could injure someone else. Anyone at all would do," he later said.

The more beatings he endured, the more hateful he became. He was hit with wooden planks, thick leather straps, whips and heavy paddles. But during all that time, Carl was planning revenge. On the night of July 7, 1905, he prepared a simple device that started a fire after he left the building. The fire quickly consumed the workshop at the school and it burnt to the ground while Carl lay in his bed laughing at the spectacle of sweet revenge. In late 1905, Carl was on his way out of the horrors of the Minnesota State Training School. He learned to say the things the staff wanted to hear and when he appeared before the parole board, he convinced them that he was a changed boy and had been "reformed" by the school. "I was reformed all right. I had been taught by Christians how to be a hypocrite and I had learned more about stealing, lying, hating, burning and killing," he said, "I had learned that a boy's penis could be used for something besides to urinate with and that a rectum could be used for other purposes." 

During that winter, Carl's mother, Lizzie Panzram, arrived at the Red Wing School to bring him home. Carl had changed. Never an outgoing child even at home, he became more withdrawn, quiet and brooding. But his mother had too many other things to worry about. One of Carl's brothers had recently died in a drowning accident and her health was fragile. She had no time for a rebellious child who had a habit of getting into trouble. She may have thought that Carl would eventually work out his own problems. But even at this early age, he felt deep resentment toward his mother. "Mother was too dumb to know anything good to teach me," he said years later, "there was little love lost. I first liked her and respected her. My feelings gradually turned from that to distrust, dislike, and disgust and from there it was very simple for my feelings to turn to into positive hatred towards her." He knew nothing else in his brief life except suffering, beatings and torture. His youthful mind dwelled on things of which most children knew little. "I fully decided when I left there just how I would live my life. I made up my mind that I would rob, burn, destroy and kill everywhere I went and everybody I could as long as I lived, “he wrote years later. It was January 1906, and Carl Panzram was about to be unleashed on the world.

3.         The Odyssey Begins  

At the age of 14, Panzram was relegated to working the fields on his mother's farm. Envisioning a dismal future of backbreaking labor with no reward, he convinced his mother to send him to another school. There, he soon became involved in a dispute with a teacher who beat him on several occasions with a whip. Carl managed to get a handgun and brought it to school so he could kill the teacher in front of the class. But the plot failed when, during a hand-to-hand struggle, the weapon fell out of his pants and onto the floor of the classroom. He was thrown out of school and returned to the farm. Two weeks later, he hopped a freight train and left the Minnesota farm forever. For the next few years, Carl wandered across the Midwest, sleeping in freight cars, riding under the trains and running from the railroad cops, who in many cases were more dangerous than the outlaws. He begged for food and stole it whenever he could. He became part of the vast, mobile culture of hobos and beggars who populated America’s rails during that era. These were the prewar years, a time of craziness, frantic activity and sweeping social change. It was a period of expansion in the United States , a rising financial boom that would come to an abrupt end with the stock market collapse of Black Tuesday in 1929. Later would come a time of lawlessness, inspired by the experiment of the National Prohibition Act of 1919, which created an almost universal disrespect for authority. Everywhere, it seemed, criminals were at work. The rails were no exception. Shortly after he left Minnesota, Carl rode a freight train heading west out of Montana. He came upon four men who were camping in a lumber car. They said they could buy him nice clothes and give him a warm place to sleep. "But first they wanted me to do a little something for them," Panzram wrote years later. He was gang-raped by all four men. "I cried, begged and pleaded for mercy, pity and sympathy, but nothing I could say or do could sway them from their purpose!" He escaped with his life but the incident may have destroyed whatever feelings of compassion he had left. A short time later, Panzram got locked up in Butte, Montana, for burglary and received a sentence of one year in the Montana State Reform School at Miles City.

In the spring of 1906 Carl Panzram, age 14, arrived at the reform institution. He had the body of a man and weighed nearly 180 pounds. In a few weeks, he developed a reputation as a born criminal and the prison staff paid special attention to the defiant teenager. One guard made it his business to make life miserable for Panzram. "He kept on nagging at me until finally I decided to murder him," he later wrote. He found a heavy wood plank outside one of the workshops and, one night when the guard turned his back, Panzram bludgeoned the man over the top of his head. "For this I got several beatings and was locked up and watched closer than before," he said years later. He had enough with prison life and decided to break out, even if it meant his own death. In 1907, Panzram and another inmate, Jimmie Benson, escaped from the Montana State Reform School. They managed to steal several handguns in a nearby town and headed toward the town of Terry. "I stayed with him for about a month, hoboing our way east, stealing and burning everything we could," Panzram wrote. "I taught him how to set fire to a church after we robbed it. We got very busy on that, robbing and burning a church regular every chance we got."

Throughout his life, everywhere he went, Panzram burglarized and burned churches, one of his favorite crimes. Churches held a special significance in the mind of Carl Panzram, ever since he learned to hate Christianity while at Red Wing. "Naturally, I now love Jesus very much, " he said, "Yes, I love him so damn much that I would like to crucify him all over again!"  Benson and Panzram traveled along the road to the state line, passing through the towns of Glendive, Crane and Sidney, robbing people and homes along the way. When they finally arrived in western Minnesota, they were armed with two handguns each and hundreds of dollars in stolen money. They decided to split up in the city of Fargo and go their separate ways. Panzram, who had changed his name to Jefferson Baldwin, eventually drifted west, back across the state and into the vast plains of North Dakota.

4. A súa Court Martial

En decembro de 1907, Panzram chegou na cidade de Helena, Montana, unha cidade totalmente aberto, onde había pouca aplicación da lei e as persoas aínda usaban pistolas nos seus cinta. Poboada por comerciantes de peles canadenses e pescadores como cravos duros río, non era un lugar para os adolescentes. Unha noite nunha taberna local, Panzram foi bebendo só no bar e oín un discurso dado por un recrutador do Exército local. Máis tarde, esa mesma noite, mentiu sobre a súa idade e se alistar no exército estadounidense. Panzram partiu para o Boot Camp, que na época foi realizada en Fort William Henry Harrison, un posto distante en Montana occidental. El foi designado como unha empresa privada para a empresa A na sexta infantería. No seu primeiro día no uniforme, Panzram foi creado baixo a acusación de insubordinación por negarse un traballo de detalle. Durante o próximo mes, foi preso varias veces a varios pequenos delitos. Constantemente borracho e imposible de controlar, Panzram era incapaz de estar en conformidade coa disciplina militar. En abril de 1908, el invadiu o edificio do intendente e roubou unha cantidade de roupa por valor de 88,24 dólares. Como tentou ir AWOL cos elementos roubados, foi detido pola policía militar e xogado na estacada. Recibiu unha corte marcial xeral o 20 de abril de 1908, ante un tribunal militar de nove oficiais juniors e seniores que non tiña tolerancia para actividade criminal de homes de uniforme. Panzram declarouse culpable de tres cargos de roubo. Segundo transcricións do tribunal, el foi condenado "a ser dispensado con deshonra do servizo dos Estados Unidos, perdendo todos os salarios e subvencións debidos el, e para ser confinado a traballos forzados no lugar en que o órgano de exame pode dirixir por tres anos." Presos federais naquel tempo normalmente foron enviados para Fort Leavenworth, Kansas. Presidente futuro William Howard Taft, que, naquela época, era o Secretario da Guerra, aprobou a sentenza de prisión. Non sería a última vez que os seus camiños se cruzaron. Panzram foi encadeado e levado á estación de tren local con unha serie de outros prisioneiros militares. Eles foron esposados ​​para o interior dun coche de gando por gardas armados e dada ningunha comida ou auga para a viaxe de 1.000 millas. Os trens rolou para fóra do depósito de Helena e rastejou cara ao sur en Wyoming, a través dos campos de millo de Nebraska e en Kansas oriental, onde as paredes imponentes de Leavenworth Penitenciaria Federal de levantarse das marxes lamacentas do río Missouri como lápidas xigantes.

5. En Leavenworth

EEUU Penitenciaria Federal en Fort Leavenworth, Kansas, era unha visión impresionante. Rodeado por 40 pés altos muros de formigón que descenderon 20 pés subterráneo, que era un verdadeiro fortaleza. Situado en máis de 1.500 hectáreas de terra plana clara, a prisión foi orixinalmente construído tras a Guerra Civil para albergar prisioneiros militares e, aínda que foi usado de forma continua desde entón, en 1890 a institución caera en desuso a través subfinanciamento e neglixencia. Un novo plan de construción foi posta en práctica por 1895, eo traballo comezou a serio algúns anos máis tarde. Os reclusos aloxados na unidade Guerra Civil vello realizada toda a construción e traballo físico. A sección principal foi concluído polos presos a mediados de 1903. Máis tarde aquel ano, máis de 400 prisioneiros foron trasladados para a nova instalación. Case 23 hectáreas foron contidos dentro das súas paredes da prisión, que cercaron catro cuarteis e diversos equipos de apoio. En 1906, dous anos antes Panzram chegou; todos os presos da antiga sección da prisión fora trasladado con éxito para a nova prisión. En maio de 1908, coas mans algemadas e ferros nas pernas firmemente aplicada, Panzram entraron nos confíns sombríos de Leavenworth Penitenciaria Federal por primeira vez. As autoridades da prisión non sabía que tiña só 16 anos de idade, polo que foi tratado como calquera outro home. Presos tivo estar en formación, todas as mañás, independentemente do clima. Gardas invocado un réxime de estrita disciplina e obediencia obrigatoria. Como moitas outras institucións do seu día, un rigoroso código de silencio foi imposta e un detido foi pego falar fóra de hora; el foi chicoteado e xogado na solitaria. Este código de silencio, nacido en Auburn prisión no Estado de Nova York durante o século 19 e mantido por unha lexión de reformadores penology por décadas, era unha poderosa ferramenta de control utilizada polo prisións do país naquel momento. Calquera infracción foi castigada sen demora. E sufriu numerosos malleiras e logo converteuse en desesperado para saír. "Eu non estaba alí moito antes de eu intentou fuxir, pero a sorte estaba contra min", dixo. En vez diso, el decidiu queimar unha dos talleres da prisión, causando máis de US $ 100.000 de danos. Aínda que nunca foi acusado con este crime, Panzram estaba constantemente en dificultades para romper unha infinidade doutras normas da prisión. Gardas penso que nada de tortura de prisioneiros, xa que era o único xeito que podería pensar en manter o control. Un presidiário non podía quedar impune por romper as regras. Para iso encorajaria máis violacións e, en definitiva, a anarquía. Prisioneiros e gardas viviu baixo un pacto de contención fráxil e medo. Cada garda sabía que, se unha revolta ocorreu, eles tiñan poucas posibilidades de saír vivo. O único xeito de garantir unha poboación carcerária era moi débil mantelos abaixo, puni-los severamente, ser brutal para quen se rebelaron e facer un exemplo dos que foron capturados. Panzram foi encadeado a unha bola de metal de 50 libras. Tivo que cargar o peso non importa onde foi, mesmo cando el durmiu á noite. El foi designado para romper rochas nunha canteira, o que fixo durante 10 horas ao día, sete días á semana. Pero medrou forte e muscular durante todo o tempo, a planificación para o momento en que ía saír. Día tras día, medrou amargo e anoxado, consumido por vinganza, esperando o día en que ía viaxar libremente de novo. "Eu estaba dispensado do que a prisión en 1910. Eu era o espírito de maldade personificada. Ben, eu era un ovo podre moito antes de eu fun alí," escribiu anos máis tarde ", pero cando eu saín de alí, todo o ben que pode ter foi en min fora xutado e golpeado fóra de min ". Foi lanzado en agosto daquel ano. El camiñou fóra para o aire fresco convencido de que nunca ía ver Leavenworth e as súas paredes odiados novo. Pero el estaba mal. Vinte anos máis tarde, el estaría confinado novo en Leavenworth. Pero, esta vez no corredor da morte.

6. Funciona agora Amok

Despois que foi liberado da Leavenworth en 1910, Panzram tiña onde ir. Aínda que tiña só 19 anos, el xa pasara unha parte substancial da súa nova vida nas escolas de reforma e prisión. No Leavenworth, calquera aspecto de esperanza de que pode ter a crecer en, un cidadán maduro adulto produtivo foi efectivamente destruído. Anos de abuso e tortura física fixera as súas vítimas. Non houbo familia que se preocupaba con el, ningunha casa real e sen perspectivas para o futuro. El probablemente nunca coñecera o toque dunha muller na súa vida ata aquel punto e nunca evolucionou como un home en forma natural. "Todo o que eu tiña en mente era naquel tempo unha forte determinación en aumentar bastante o inferno con ninguén e toda a xente en todos os sentidos que puiden", dixo. Para os próximos anos, Panzram percorreu Kansas, Texas, a través do suroeste e en California. Durante este tempo, el foi prendido varias veces, utilizando o nome "Jeff Baldwin" por vadiagem, roubo, incendio e roubo. El escapou das prisións en Rusk, Texas, e THE DALLES, Oregon. "Eu queimei antigos celeiros, galpões, valos, neve galpón ou calquera cousa que eu podía, e cando eu non podía queimar algo que eu ía incendiar a herba nas praderías, ou as madeiras, calquera cousa."

Cando asaltada casas, el ollou para as armas primeiro. "Quere pasar toda a miña cambio de reposición en balas. Eu levaría potshots en casas dos agricultores, nas fiestras. Se eu vin vacas ou cabalos nos campos, eu cortaría solta-los", escribiu el. Montou os trens máis amplas distancias e pasou un tempo en Washington, Idaho, Oregón e Washington, cortando un camiño de destrución por todo o país de forma metódica, implacable que mantivo policía na súa ruta, pero un paso atrás. El estuprou sen piedade, raramente pasando a ser unha oportunidade para asumir unha nova vítima. "Sempre que eu coñecín un que non estaba moi oxidado mirando eu ía facelo levantar as mans e deixar caer os pantalóns. Non era moi especial tamén. Eu montei los vello e novo, alto e curto, branco e negro. Non facía diferenza para min en todo, agás que eles eran seres humanos ", dixo anos máis tarde. Durante o verán de 1911, como "Jefferson Davis," Panzram deriva de cidade en cidade, roubando a xente e escapar polos carrís sempre que podía. En Fresno, California, foi preso por roubar unha bicicleta. Foi enviado ao cárcere do condado durante seis meses, pero escapou despois de só 30 días. El pulou un tren de carga posición noroeste e trouxo ao longo de algunhas armas roubadas que el enterrado fóra da cidade antes de que el foi prendido. Mentres estaba nun vagón de carga con outros dous vagabundos, el viu outra oportunidade para violación. "Eu estaba avaliando o máis novo eo mellor ollar dos dous e descubrir cando a retirar a miña perna de porco e asalto 'en up", dixo. Pero un policía ferroviario atopou o seu camiño para o vagón e intentou extorsionar diñeiro de homes ou ía xoga-los fora do tren. Panzram tiña outras ideas. "Eu peguei meu canón e díxolle que era o suxeito que deu a volta ao mundo facendo as persoas boas", dixo. Panzram roubado o policía do seu reloxo e todo o diñeiro que tiña. Entón, mentres que os outros dous homes observaban, el estuprou o oficial cunha arma. El entón forzou os outros dous homes a facer o mesmo por "usar un pouco de persuasión moral e moito acenando en torno a miña pistola, eles tamén montou Mr Brakeman arredor." Panzram xogou todos os homes para fóra do tren e continuou a súa viaxe ata Oregon, onde se tornou un dos moitos madeireiros estacionais que percorrían a zona rural en busca de traballo. E cando o traballo non se pode atopar, eles sobreviviron por calquera medio dispoñible.

7. The Deer Lodge

Ata o ano 1913, aderezado por anos de beber, malleiras, prisión e vivindo na estrada como un animal, Panzram evolucionou a un criminal endurecido. Tamén era fisicamente grande, cadrado e ombreiros muscular. O seu cabelo escuro e bo aspecto atraeu as mulleres, pero nunca aparece Panzram ningún interese no sexo oposto. E os seus ollos tiñan unha aparencia estraña, mal humor que irritou a xente, fíxolles saber o que estaba detrás daquel frío, ollar fixo estéril. Como el continuou a súa viaxe a través do noroeste, el foi prendido en varios estados, baixo o nome "Jack Allen."

"Baixo ese nome estaba comprimido para estrada asalto, asalto e sodomia en THE DALLES, Oregon .eu estaba alí preto de 2 ou 3 meses e, a continuación, rompe a cadea", dixo máis tarde. THE DALLES era un porto fluvial dura no río Columbia, onde piratas, xogadores, madeireiros e bandidos frecuentemente reunidos. Despois que rompe fóra da cadea, cunha lexión de deputados furiosos tras el, Panzram fuxiu Oregon cruzou a liña de estado oriental en Idaho. Dentro dunha semana, foi preso de novo por roubar e xogado na cadea do condado en Harrison, Idaho. Nesta ocasión, el usou o pseudónimo de "Jeff Davis." A prisión foi mal administrado e consistía só células e unha parede. Durante a súa primeira noite no cárcere, el estableceu un enorme incendio a un dos edificios e varios dos detidos escaparon, incluíndo Panzram. El rapidamente fuxiron cara ao norte, a través do bosque de cedros antigos, a través das montañas do Bitt e en Montana occidental. Na pequena cidade de Chinook, Montana, Panzram foi detido como "Jefferson Davis" por roubo e recibiu unha sentenza dun ano na Prisión Estatal de Montana en Deer Lodge. Situado a 30 millas ao norte de Butte no medio das Montañas Rochosas, a prisión se asemellaba a un castelo medieval. Foi construído en 1895, cando a construción de prisións americano foi modelado tras castelos europeos. Catro torres pontiagudas subiu maxestosa sobre un complexo escuro e prohibindo que foi rodeado por paredes de bloques de pedra, de espesor. Había torres espazos periodicamente en todas as catro paredes e esquinas. Dentro das torres rifle- gardas toting mantivo un ollar atento sobre o amplo patio, preparado para lanzar en calquera prisioneiro que se atreveu intento de fuga. Segundo o rexistro de admisións a cadea, Panzram foi recibido en Deer Lodge en 27 de abril de 1913. El alistou súa ocupación como "camareiro e carroceiro." Pero había pouco para os condenados a facer no cárcere, excepto tempo de morte. Mentres estaba en Deer Lodge, el se deparou con Jimmie Benson, o seu antigo compañeiro de cela de Montana State School Reform. Estaba facendo un tramo de 10 anos por roubo. Xuntos, eles planearon unha fuga, pero, no último minuto, Benson foi trasladado e non podería participar. O 13 de novembro de 1913, Panzram escapou Deer Lodge, e fuxiron para Butte. Aproximadamente unha semana despois, nunha cidade chamada Three Forks, foi preso por roubo baixo o nome "Jeff Rhodes." Foi dado un ano para a fuga e volveu ao cárcere estatal. Vida en Deer Lodge foi lento e monótono. Escaseza de persoal e mal administrados, había moi pouco traballo asignado aos presos que pasaron a maior parte do día en súas celas, atopando-se nos seus liteiras ou vagando fóra no patio da prisión. "Naquel lugar teño que ser un lobo experimentado", dixo. "Eu estaba a comezar a mañá coa sodomia, traballar tan duro para el como eu podería o día e ás veces a metade da noite." Por mor do seu tamaño e reputación, el soubo intimidar os outros prisioneiros na súa presentación. "Eu estaba tan ocupado cometer sodomia que eu non tiven tempo para servir a Xesús como eu fora ensinado a facer nesas escolas de reforma", escribiu máis tarde. Panzram servido a súa completa sentenza en Deer Lodge e en 30 de marzo de 1915, el foi liberado. "Cando eu saín de alí, o director me dixo que eu era pura como lírio, e libre de todo pecado", escribiu el, "El me deu US $ 5, un traxe de roupa, e un billete para a próxima cidade a seis millas ".

8. O Escape From Oregon

Onde queira que fose, Panzram roubou de alimentos, roupa, diñeiro e armas. Durante meses durante o ano 1915, el viaxou para arriba e para abaixo do río Columbia no noroeste do Pacífico, a través de Washington, Idaho, Nebraska e Dakota do Sur. Panzram era un veterano dos carrís. Na noite do 01 de xuño de 1915, el invadiu unha casa na cidade de Astoria, Oregon. Levantou un conxunto de roupa e outros artigos que non estaban por valor de máis de US $ 20. Foi detido cando intentou vender un reloxo roubado. El foi indiciado por Furto nunha vivenda e, máis tarde, despois de unha promesa pola DA locais para ir fácil sobre el, declarouse culpable. Foi condenado, como "Jefferson Baldwin," a sete anos na Penitenciaria do Estado de Oregon, en Salem. En 24 de xuño de 1915, chegou á prisión e converteuse recluído # 7390. No rexistro de admisión, el alistou seu lugar de nacemento como Alabama e súa ocupación como "ladrón". Na mesma páxina, observouse que usou outros dous nomes: Jefferson Davis e Jeff Rhodes. Gardas inmediatamente tomou coñecemento de groseiro actitude do preso, non cooperativo. Pero eles non estaban preocupados cos presos que non cooperan. Salem prisión era notorio no noroeste para castigar os seus prisioneiros por abuso e tortura. O director naquela época era un duro, bruto, o ex sheriff chamado Harry Minto, que cría de todo corazón en manter os presos na cola pola forza. Látego, mangueira, malleiras, fame e illamento eran parte integrante da vida en Salem. Minto aprobou o sistema de Auburn, a través da cal os prisioneiros serían castigados aínda que proferiu unha palabra fóra de liña. Eles foron frecuentemente presos a paredes e colgadas en vigas por horas, ás veces días de cada vez. Os presos foron chicoteados coas terribles "-o-nove-colas de gato", un dispositivo brutal que causaron un prexuízo terrible para as costas dun home. "Eu xurei que nunca faría iso sete anos", Panzram dixo, "e eu desafiou o director e os seus empregados para facerme. O director xurei que faría todo o día maldito ou me mataría."

El comezou a ter problemas case inmediatamente para violacións de regras e castigo converteuse en rutina. A maior cantidade de Panzram de disciplina mostra que en 1 de xaneiro de 1916, el foi colgado "10 horas ao día durante dous días para martelar, subindo unha perturbación no móbil e xingando un oficial." Un mes despois, o 27 de febreiro, foi içado superior "12 horas ao porto para ir en outra capa de células, onde el e ter unha arma perigosa, un Billie ou unha seiva." Máis tarde el se atopou en posesión dun blackjack e lanzada a "alxubes" por tres semanas, con só pan e auga. "Eles nos espido e encadeado nos ata un porto", dixo, "e, a continuación, virou a mangueira de incendio en nós ata que estabamos branco e azul e medio cego." Pero aínda así, Panzram continuou o seu comportamento combativo. Empezou a varios incendios e incendiaron tres edificios en momentos diferentes. Pasou 61 días na solitaria onde tateou na escuridade e comeu baratas para alimentar. A principios de 1917, Panzram axudou outro detido, chamado Otto Hooker, escapar da prisión. Hooker máis tarde baleado e morto Warden Minto cando accidentalmente foi para o garda nunha cidade veciña. A morte provocou un clamor público, e as condicións en Penitenciaria Estatal de Oregon tornouse aínda peor.

En setembro de 1917, a reputación de Panzram era ben coñecido tanto dentro do penal e para fóra. Fixera varios intentos de fuga, cortando a través dos barrotes da súa cela. En 18 de setembro de 1917, el finalmente conseguiu e escapou da prisión. El invadiu unha casa na cidade de Tangent roubando roupa, alimentos, diñeiro e un revólver calibre 38 cargado. Poucos días despois, un policía local, recoñecido Panzram dun cartel de demandado e intentou prendelo. Panzram tirou a súa arma e abriu fogo contra adxunto do xerife. "Eu despedido e loitou ata miña arma estaba baleira de balas e eu estaba sen coraxe", dixo máis tarde. Pero quedou sen munición e foi capturado. No camiño para a prisión, Panzram intentou coller a arma do policía e unha loita feroz aconteceu dentro do coche de policía. As fiestras traseiras foron expulsados ​​e varios tiros foron disparados a través do tellado como os homes loitaron pola arma do policía. Panzram foi golpeado sanguenta e inconsciente. Foi traído de volta para Salem e despexado en solitario. Pero non por moito tempo. Incrible, o 12 de maio de 1918, Panzram escapou Oregon Prisión novo. El serrou as barras da ventá, usando unha lámina de serra e pulou os muros da prisión. Como gardas frenéticos despedido centos de roldas en que o condenado fuxir, Panzram feito isto para o bosque e desapareceu de vista. Máis tarde, el pulou un tren de carga cara ao leste e deixou o noroeste do Pacífico para sempre. El cambiou o seu nome para John O'Leary e raspou o bigote. Lentamente, metodicamente, aínda burglarizing e queimando igrexas ao longo do camiño, Panzram dirixiuse cara a Costa Leste.

Parte II

4. A súa Court Martial

En decembro de 1907, Panzram chegou na cidade de Helena, Montana, unha cidade totalmente aberto, onde había pouca aplicación da lei e as persoas aínda usaban pistolas nos seus cinta. Poboada por comerciantes de peles canadenses e pescadores como cravos duros río, non era un lugar para os adolescentes. Unha noite nunha taberna local, Panzram foi bebendo só no bar e oín un discurso dado por un recrutador do Exército local. Máis tarde, esa mesma noite, mentiu sobre a súa idade e se alistar no exército estadounidense. Panzram partiu para o Boot Camp, que na época foi realizada en Fort William Henry Harrison, un posto distante en Montana occidental. El foi designado como unha empresa privada para a empresa A na sexta infantería. No seu primeiro día no uniforme, Panzram foi creado baixo a acusación de insubordinación por negarse un traballo de detalle. Durante o próximo mes, foi preso varias veces a varios pequenos delitos. Constantemente borracho e imposible de controlar, Panzram era incapaz de estar en conformidade coa disciplina militar. En abril de 1908, el invadiu o edificio do intendente e roubou unha cantidade de roupa por valor de 88,24 dólares. Como tentou ir AWOL cos elementos roubados, foi detido pola policía militar e xogado na estacada. Recibiu unha corte marcial xeral o 20 de abril de 1908, ante un tribunal militar de nove oficiais juniors e seniores que non tiña tolerancia para actividade criminal de homes de uniforme. Panzram declarouse culpable de tres cargos de roubo. Segundo transcricións do tribunal, el foi condenado "a ser dispensado con deshonra do servizo dos Estados Unidos, perdendo todos os salarios e subvencións debidos el, e para ser confinado a traballos forzados no lugar en que o órgano de exame pode dirixir por tres anos." Presos federais naquel tempo normalmente foron enviados para Fort Leavenworth, Kansas. Presidente futuro William Howard Taft, que, naquela época, era o Secretario da Guerra, aprobou a sentenza de prisión. Non sería a última vez que os seus camiños se cruzaron. Panzram foi encadeado e levado á estación de tren local con unha serie de outros prisioneiros militares. Eles foron esposados ​​para o interior dun coche de gando por gardas armados e dada ningunha comida ou auga para a viaxe de 1.000 millas. Os trens rolou para fóra do depósito de Helena e rastejou cara ao sur en Wyoming, a través dos campos de millo de Nebraska e en Kansas oriental, onde as paredes imponentes de Leavenworth Penitenciaria Federal de levantarse das marxes lamacentas do río Missouri como lápidas xigantes.

5. En Leavenworth

EEUU Penitenciaria Federal en Fort Leavenworth, Kansas, era unha visión impresionante. Rodeado por 40 pés altos muros de formigón que descenderon 20 pés subterráneo, que era un verdadeiro fortaleza. Situado en máis de 1.500 hectáreas de terra plana clara, a prisión foi orixinalmente construído tras a Guerra Civil para albergar prisioneiros militares e, aínda que foi usado de forma continua desde entón, en 1890 a institución caera en desuso a través subfinanciamento e neglixencia. Un novo plan de construción foi posta en práctica por 1895, eo traballo comezou a serio algúns anos máis tarde. Os reclusos aloxados na unidade Guerra Civil vello realizada toda a construción e traballo físico. A sección principal foi concluído polos presos a mediados de 1903. Máis tarde aquel ano, máis de 400 prisioneiros foron trasladados para a nova instalación. Case 23 hectáreas foron contidos dentro das súas paredes da prisión, que cercaron catro cuarteis e diversos equipos de apoio. En 1906, dous anos antes Panzram chegou; todos os presos da antiga sección da prisión fora trasladado con éxito para a nova prisión. En maio de 1908, coas mans algemadas e ferros nas pernas firmemente aplicada, Panzram entraron nos confíns sombríos de Leavenworth Penitenciaria Federal por primeira vez. As autoridades da prisión non sabía que tiña só 16 anos de idade, polo que foi tratado como calquera outro home. Presos tivo estar en formación, todas as mañás, independentemente do clima. Gardas invocado un réxime de estrita disciplina e obediencia obrigatoria. Como moitas outras institucións do seu día, un rigoroso código de silencio foi imposta e un detido foi pego falar fóra de hora; el foi chicoteado e xogado na solitaria. Este código de silencio, nacido en Auburn prisión no Estado de Nova York durante o século 19 e mantido por unha lexión de reformadores penology por décadas, era unha poderosa ferramenta de control utilizada polo prisións do país naquel momento. Calquera infracción foi castigada sen demora. E sufriu numerosos malleiras e logo converteuse en desesperado para saír. "Eu non estaba alí moito antes de eu intentou fuxir, pero a sorte estaba contra min", dixo. En vez diso, el decidiu queimar unha dos talleres da prisión, causando máis de US $ 100.000 de danos. Aínda que nunca foi acusado con este crime, Panzram estaba constantemente en dificultades para romper unha infinidade doutras normas da prisión. Gardas penso que nada de tortura de prisioneiros, xa que era o único xeito que podería pensar en manter o control. Un presidiário non podía quedar impune por romper as regras. Para iso encorajaria máis violacións e, en definitiva, a anarquía. Prisioneiros e gardas viviu baixo un pacto de contención fráxil e medo. Cada garda sabía que, se unha revolta ocorreu, eles tiñan poucas posibilidades de saír vivo. O único xeito de garantir unha poboación carcerária era moi débil mantelos abaixo, puni-los severamente, ser brutal para quen se rebelaron e facer un exemplo dos que foron capturados. Panzram foi encadeado a unha bola de metal de 50 libras. Tivo que cargar o peso non importa onde foi, mesmo cando el durmiu á noite. El foi designado para romper rochas nunha canteira, o que fixo durante 10 horas ao día, sete días á semana. Pero medrou forte e muscular durante todo o tempo, a planificación para o momento en que ía saír. Día tras día, medrou amargo e anoxado, consumido por vinganza, esperando o día en que ía viaxar libremente de novo. "Eu estaba dispensado do que a prisión en 1910. Eu era o espírito de maldade personificada. Ben, eu era un ovo podre moito antes de eu fun alí," escribiu anos máis tarde ", pero cando eu saín de alí, todo o ben que pode ter foi en min fora xutado e golpeado fóra de min ". Foi lanzado en agosto daquel ano. El camiñou fóra para o aire fresco convencido de que nunca ía ver Leavenworth e as súas paredes odiados novo. Pero el estaba mal. Vinte anos máis tarde, el estaría confinado novo en Leavenworth. Pero, esta vez no corredor da morte.

6. Funciona agora Amok

Despois que foi liberado da Leavenworth en 1910, Panzram tiña onde ir. Aínda que tiña só 19 anos, el xa pasara unha parte substancial da súa nova vida nas escolas de reforma e prisión. No Leavenworth, calquera aspecto de esperanza de que pode ter a crecer en, un cidadán maduro adulto produtivo foi efectivamente destruído. Anos de abuso e tortura física fixera as súas vítimas. Non houbo familia que se preocupaba con el, ningunha casa real e sen perspectivas para o futuro. El probablemente nunca coñecera o toque dunha muller na súa vida ata aquel punto e nunca evolucionou como un home en forma natural. "Todo o que eu tiña en mente era naquel tempo unha forte determinación en aumentar bastante o inferno con ninguén e toda a xente en todos os sentidos que puiden", dixo. Para os próximos anos, Panzram percorreu Kansas, Texas, a través do suroeste e en California. Durante este tempo, el foi prendido varias veces, utilizando o nome "Jeff Baldwin" por vadiagem, roubo, incendio e roubo. El escapou das prisións en Rusk, Texas, e THE DALLES, Oregon. "Eu queimei antigos celeiros, galpões, valos, neve galpón ou calquera cousa que eu podía, e cando eu non podía queimar algo que eu ía incendiar a herba nas praderías, ou as madeiras, calquera cousa."

Cando asaltada casas, el ollou para as armas primeiro. "Quere pasar toda a miña cambio de reposición en balas. Eu levaría potshots en casas dos agricultores, nas fiestras. Se eu vin vacas ou cabalos nos campos, eu cortaría solta-los", escribiu el. Montou os trens máis amplas distancias e pasou un tempo en Washington, Idaho, Oregón e Washington, cortando un camiño de destrución por todo o país de forma metódica, implacable que mantivo policía na súa ruta, pero un paso atrás. El estuprou sen piedade, raramente pasando a ser unha oportunidade para asumir unha nova vítima. "Sempre que eu coñecín un que non estaba moi oxidado mirando eu ía facelo levantar as mans e deixar caer os pantalóns. Non era moi especial tamén. Eu montei los vello e novo, alto e curto, branco e negro. Non facía diferenza para min en todo, agás que eles eran seres humanos ", dixo anos máis tarde. Durante o verán de 1911, como "Jefferson Davis," Panzram deriva de cidade en cidade, roubando a xente e escapar polos carrís sempre que podía. En Fresno, California, foi preso por roubar unha bicicleta. Foi enviado ao cárcere do condado durante seis meses, pero escapou despois de só 30 días. El pulou un tren de carga posición noroeste e trouxo ao longo de algunhas armas roubadas que el enterrado fóra da cidade antes de que el foi prendido. Mentres estaba nun vagón de carga con outros dous vagabundos, el viu outra oportunidade para violación. "Eu estaba avaliando o máis novo eo mellor ollar dos dous e descubrir cando a retirar a miña perna de porco e asalto 'en up", dixo. Pero un policía ferroviario atopou o seu camiño para o vagón e intentou extorsionar diñeiro de homes ou ía xoga-los fora do tren. Panzram tiña outras ideas. "Eu peguei meu canón e díxolle que era o suxeito que deu a volta ao mundo facendo as persoas boas", dixo. Panzram roubado o policía do seu reloxo e todo o diñeiro que tiña. Entón, mentres que os outros dous homes observaban, el estuprou o oficial cunha arma. El entón forzou os outros dous homes a facer o mesmo por "usar un pouco de persuasión moral e moito acenando en torno a miña pistola, eles tamén montou Mr Brakeman arredor." Panzram xogou todos os homes para fóra do tren e continuou a súa viaxe ata Oregon, onde se tornou un dos moitos madeireiros estacionais que percorrían a zona rural en busca de traballo. E cando o traballo non se pode atopar, eles sobreviviron por calquera medio dispoñible.

7. The Deer Lodge

Ata o ano 1913, aderezado por anos de beber, malleiras, prisión e vivindo na estrada como un animal, Panzram evolucionou a un criminal endurecido. Tamén era fisicamente grande, cadrado e ombreiros muscular. O seu cabelo escuro e bo aspecto atraeu as mulleres, pero nunca aparece Panzram ningún interese no sexo oposto. E os seus ollos tiñan unha aparencia estraña, mal humor que irritou a xente, fíxolles saber o que estaba detrás daquel frío, ollar fixo estéril. Como el continuou a súa viaxe a través do noroeste, el foi prendido en varios estados, baixo o nome "Jack Allen."

"Baixo ese nome estaba comprimido para estrada asalto, asalto e sodomia en THE DALLES, Oregon .eu estaba alí preto de 2 ou 3 meses e, a continuación, rompe a cadea", dixo máis tarde. THE DALLES era un porto fluvial dura no río Columbia, onde piratas, xogadores, madeireiros e bandidos frecuentemente reunidos. Despois que rompe fóra da cadea, cunha lexión de deputados furiosos tras el, Panzram fuxiu Oregon cruzou a liña de estado oriental en Idaho. Dentro dunha semana, foi preso de novo por roubar e xogado na cadea do condado en Harrison, Idaho. Nesta ocasión, el usou o pseudónimo de "Jeff Davis." A prisión foi mal administrado e consistía só células e unha parede. Durante a súa primeira noite no cárcere, el estableceu un enorme incendio a un dos edificios e varios dos detidos escaparon, incluíndo Panzram. El rapidamente fuxiron cara ao norte, a través do bosque de cedros antigos, a través das montañas do Bitt e en Montana occidental. Na pequena cidade de Chinook, Montana, Panzram foi detido como "Jefferson Davis" por roubo e recibiu unha sentenza dun ano na Prisión Estatal de Montana en Deer Lodge. Situado a 30 millas ao norte de Butte no medio das Montañas Rochosas, a prisión se asemellaba a un castelo medieval. Foi construído en 1895, cando a construción de prisións americano foi modelado tras castelos europeos. Catro torres pontiagudas subiu maxestosa sobre un complexo escuro e prohibindo que foi rodeado por paredes de bloques de pedra, de espesor. Había torres espazos periodicamente en todas as catro paredes e esquinas. Dentro das torres rifle- gardas toting mantivo un ollar atento sobre o amplo patio, preparado para lanzar en calquera prisioneiro que se atreveu intento de fuga. Segundo o rexistro de admisións a cadea, Panzram foi recibido en Deer Lodge en 27 de abril de 1913. El alistou súa ocupación como "camareiro e carroceiro." Pero había pouco para os condenados a facer no cárcere, excepto tempo de morte. Mentres estaba en Deer Lodge, el se deparou con Jimmie Benson, o seu antigo compañeiro de cela de Montana State School Reform. Estaba facendo un tramo de 10 anos por roubo. Xuntos, eles planearon unha fuga, pero, no último minuto, Benson foi trasladado e non podería participar. O 13 de novembro de 1913, Panzram escapou Deer Lodge, e fuxiron para Butte. Aproximadamente unha semana despois, nunha cidade chamada Three Forks, foi preso por roubo baixo o nome "Jeff Rhodes." Foi dado un ano para a fuga e volveu ao cárcere estatal. Vida en Deer Lodge foi lento e monótono. Escaseza de persoal e mal administrados, había moi pouco traballo asignado aos presos que pasaron a maior parte do día en súas celas, atopando-se nos seus liteiras ou vagando fóra no patio da prisión. "Naquel lugar teño que ser un lobo experimentado", dixo. "Eu estaba a comezar a mañá coa sodomia, traballar tan duro para el como eu podería o día e ás veces a metade da noite." Por mor do seu tamaño e reputación, el soubo intimidar os outros prisioneiros na súa presentación. "Eu estaba tan ocupado cometer sodomia que eu non tiven tempo para servir a Xesús como eu fora ensinado a facer nesas escolas de reforma", escribiu máis tarde. Panzram servido a súa completa sentenza en Deer Lodge e en 30 de marzo de 1915, el foi liberado. "Cando eu saín de alí, o director me dixo que eu era pura como lírio, e libre de todo pecado", escribiu el, "El me deu US $ 5, un traxe de roupa, e un billete para a próxima cidade a seis millas ".

9. O asasinato en City Island

No verán de 1920, Panzram pasou unha gran parte do tempo na cidade de New Haven, Connecticut. El prefería lugares con actividade e moita xente. Máis persoas significa máis obxectivos, máis diñeiro e máis vítimas. Significou tamén que os policías estaban ocupados; quizais demasiado ocupado para se preocupar cos gustos del. Saíu á noite, cruzando as rúas da cidade á procura de un branco fácil. Se non asaltar un borracho desavisado ou violar un neno novo, iria buscar unha casa para arrombar. En agosto, el atopou unha casa situada na 113 Whitney Avenue que parecía "graxa" e preparado para a toma. Era un vello colonial de tres andares, a casa dun aristócrata, el esperaba. Rompe por unha fiestra e comezou a revistar os cuartos. Dentro dun espazoso salón, Panzram atopou unha gran cantidade de xoias, títulos e unha pistola automática calibre .45. O nome sobre os títulos era "William H. Taft," o mesmo home que el pensaba del condenado a tres anos en Leavenworth en 1907 Naquela época, Taft fora o secretario da guerra. En 1920, el foi o ex-presidente de Estados Unidos e actual profesor de Dereito na Universidade de Yale en New Haven. Despois de roubar todo o que podía levar, Panzram escapou pola mesma fiestra e bater as rúas cargando un gran saco de refugallos. El fixo o seu camiño para o Lower East Side de Manhattan, onde vendeu a maior parte da xoia e obrigas roubados. Máis tarde, el escribiu que "fóra deste asalto teño preto de US $ 3.000 en diñeiro e mantivo algunhas das cousas incluíndo o Colt .45 automático. Con ese diñeiro eu compras un iate, o Akista." El rexistrou o barco co nome de John O'Leary, o alias usou mentres estaba vivindo na área de Nova York. El navegou o barco ata o East River, ao leste a través do Long Island Sound pasado a marxe sur do Bronx, a cidade de New Rochelle, Rye e para a costa rochosa de Connecticut. Ao longo do camiño, el invadiu decenas de barcos nas súas ancoraxes, roubar bebidas, armas, materiais, calquera cousa que podería comezar as súas mans. Un dos barcos foi a Barbara II, a 50 rodapé de propiedade da familia Marsilliot de Norfolk, Virginia. El acabou amarrado a Akista no iate club New Haven, onde se estableceu en por un tempo, aproveitando o clima quente, beber prohibición bebida e pensar sobre as súas próximas vítimas. Cando visitou Lower East Side de Manhattan, Panzram notado hordas de visitar mariñeiros de licenza costa dos seus buques ancorados ao longo do East River. El entendeu moitos deles foron á procura de traballo en cargueiros de saída ou os barcos locais. Esta foi unha época de enorme actividade de transporte marítimo, a idade do forrado de océano cando a viaxe internacional foi sobre todo realizada mediante mar. Como deriva polas rúas estreitas do East Village, el concibiu un esquema de roubo e asasinato. "Entón eu imaxinei que sería un bo plan para contratar algúns mariñeiros traballando para min, levalos para fóra para o meu iate, levalos borracho, cometer sodomia con eles, rouba-los e despois matalos. Isto fixen." Por varias semanas, el baixou para o barrio de South Street e escolleu unha ou dúas vítimas. Panzram díxolles que tiña traballo a bordo do seu iate e precisaba algúns mariñeiros. El prometeu-lles calquera cousa para obtelos a bordo do Akista, que escorou fóra de City Island, ao pé de Carroll Street. Permaneceu alí durante todo o verán de 1920. City Island é unha pequena masa de terra de preto de dúas millas cadradas fóra do Bronx. En 1920, City Island era unha comunidade illada, marítimo de barcos de pesca, fabricantes de vela e residentes que tendían a seu propio negocio. En principio, a maioría das persoas prestaron pouca atención ao "capitán John O'Leary," o estraño taciturno, que veu en terra só para mercar materiais e sempre parecía un novo equipo cada semana. "Cada día ou dous que eu ía a Nova York e colgar en torno a 25 South Street e tamaño ata os mariñeiros", dixo Panzram. Cando convenceuse os a vir a bordo do seu iate, eles ían traballar para, se cadra, un único día. "Queremos viño e cea e cando estaban borrachos abondo van para a cama. Cando eles estaban durmindo eu ía recibir meu Colt .45 automático, este que eu roubei desde casa do Sr Taft, e explotar os seus miolos." El entón amarrou unha pedra para cada órgano e os levou para o seu barco. El remou ao leste en Long Island Sound Faro preto Executiva, así chamado porque, durante as tropas británicas Revolutionary War encadeado colonos rebeldes para as rochas alí e esperou que a marea crecente para afogar os prisioneiros. Non, non 100 jardas do faro, Panzram despexado súas vítimas no mar. "Alí están eles, con todo, dez deles. Eu traballei que raquetas de preto de tres semanas. O meu barco estaba cheo de cousas roubadas", escribiu máis tarde. Pero City Islanders pronto comezou a sospeitar do Akista eo seu capitán. Panzram entendeu que tiña que cambiar local. El navegou pola costa de Nova Jersey cos seus dous últimos pasaxeiros ata chegar Long Beach Island, onde pretendía matar os dous. A finais de agosto de 1920, un enorme vendaval alcanzou eo Akista feito en anacos contra as rochas. Panzram nadou ata a costa e mal escapou con vida. Os dous mariñeiros chegaron ás praias da BRIGANTINE Inlet só ao norte de Atlantic City. "Onde foron eu non sei ou coidados", dixo Panzram máis tarde. Eles rapidamente desapareceu nas terras Jersey, sen nunca entender a sorte que fora para escapar da morte certa pola bala do arma dun presidente.

10. A chacina no Lobito Bay

En 1921, Panzram servido seis meses de prisión en Bridgeport, Connecticut, por roubo e posesión dunha arma cargada. Cando liberado, el uníuse a un sindicato marítima que estaba envolto nunha folga de traballo. Liña dura na unión entrou nunha loita con fura-folgas, e Panzram foi rapidamente preso de novo por estar implicado nun tiroteo coa policía en execución. El saltou fianza e fuxiu do estado de Connecticut. Poucos días despois, el arrumadas nun barco e desembarcou en Angola, unha colonia Portugués, na costa oeste de África. El finalmente conseguiu un emprego coa Compañía de Petróleo Sinclair como capataz nunha plataforma de perforación de petróleo. Naquel tempo, a industria petroleira estadounidense estaba envolto nunha expedición exploratoria para buscar novas fontes de petróleo en África. Na cidade costeira de Luanda, Panzram estuprou e matou un neno de 11 anos de idade. "Un neno nigger uns 11 ou 12 anos de idade veu bumming arredor", dixo. Panzram atraeu o neno ao seu recinto de Sinclair Oil Company, onde el abusada sexualmente e matou-o por Bashing súa cabeza cunha pedra. "Eu o deixei alí, pero primeiro eu cometera sodomia sobre el e, a continuación, eu o matei", escribiu Panzram na súa confesión. "Os seus cerebros estaban saíndo das súas orellas cando o deixei e nunca haberá ningún máis morto." Tras este asasinato, Panzram volveu para Lobito Bay, na costa atlántica, onde viviu por varias semanas nunha vila de pescadores. Os veciños sospeitaron do asasinato, pero nunca podería ser comprobado. Varias semanas despois, el contratou seis nativos para levalo para o bosque para cazar crocodilos, o que trouxo un prezo elevado dos especuladores europeos no Congo. Os nativos máis tarde esixiu un corte dos beneficios. Eles remaram á selva, sen sospeitar que Panzram tiña na súa mente. Como descendeu o río, Panzram lanzou e matou todos os seis homes. "Para algúns de intelixencia media, matando seis dunha vez parece un feito case imposible. Era moito máis fácil para min para matar eses seis nigger do que era para matarme só un dos nenos que eu matei máis tarde e algúns deles foron só 11 ou 12 anos ", dixo máis tarde. El tirou-los todos na parte de atrás, un por un. Mentres eles poñen na canoa sanguenta, Panzram tiro cada nativo de novo na parte de atrás da cabeza. A continuación, el alimentou os corpos para os crocodilos famentos e remou ao Lobito Bay. Cando atracou o barco, el entendeu que tiña que saír do Congo, xa que "decenas de persoas me viu na Lobito Bay cando contratei eses homes e canoa." El entón seguiu cara ao norte ata o río Congo cara a un lugar chamado Punto Banana e, finalmente, fixo o seu camiño para a Gold Coast. El roubou agricultores na aldea local e ten diñeiro suficiente para comprar unha pasaxe para as Illas Canarias. Falido e incapaz de atopar alguén paga a pena roubar, el inmediatamente arrumadas nun navío para Lisboa, Portugal. Pero cando chegou á cidade, el descubriu que o goberno local sabía sobre a súa onda de crimes en África e policías foron avisados ​​para estar atentos a el. Conseguiu ocultar a bordo doutro buque indo a América e, no verán de 1922, estaba de volta en solo americano. Panzram quedou marabillado co quão doado era para matar. Imaxinou-gañarse a vida como un asasino profesional que mataría por diñeiro. El trouxo a arma que usou nos asasinatos Congo de volta a Estados Unidos con el, aínda que policías estaban na súa ruta como el fuxiu África. En 1922, tiña a arma equipada cun silenciador pola Maxim silenciosas Firearms Co en Hartford, Connecticut. Pero cando disparou proba-lo máis tarde, el descubriu que o arma aínda fixo unha gran cantidade de ruído, para a súa decepción. "Se esa pistola calibered pesado eo silenciador só traballara como eu penso que sería, eu tería ido para o negocio de asasinato nunha escala de maior", escribiu anos máis tarde. Pero a súa vida de crime e desorde causada Panzram ser continuamente en movemento. El nunca permaneceu nun só lugar por moito tempo. El sabía que a policía estaba sempre no seu encalço, non moi atrás, sempre dispostos a prendelo lo por algún delito esquecido que cometeu meses, incluso anos antes. Aprendeu desde cedo a cambiar o seu nome a miúdo e nunca confiou en calquera dos detalles da súa vida pasada. Así que cometeu un crime, Panzram ía deixar a área rapidamente, coller un tren fóra da cidade, clandestino nun cargueiro, e colleu unha Debido nun camión que pasaba. Sempre a correr, mirando por riba do ombreiro, esperando que os "parafusos" para logralo, sempre vivindo co medo de captura; esta foi a súa vida. E aínda así, sabendo que el podería ser minutos de captura e accionados por un odio maioría de nós non pode entender, que matou.

Parte: III

11. A Matanza en Salem

Despois duns días de volta a Estados Unidos, Panzram fun para a oficina Alfándega de Estados Unidos en Nova York, onde renovou a súa licenza de capitán e recuperou os papeis para o seu iate, o Akista, destruídas na turba Jersey dous anos antes. El planeaba roubar outro barco e recoloque a baixo o nome Akista. El comezou a buscar os estaleiros locais na área de Nova York e vagou ata a costa de Connecticut. El logo derivou cara ao porto de Providence, Rhode Island, onde aínda non puido atopar un barco que se asemellaba ao Akista. El continuou o norte ao longo da estrada para Boston Boston e, finalmente, chegou na cidade de Salem, Massachusetts, famoso para os xuízos de bruxas do século 17. Hai, na tarde quente de 18 de xullo de 1922, el se deparou con un neno de 12 anos de idade, camiñando só no lado oeste da cidade. "Vai descubrir que teño consistente seguido unha idea a través de toda a miña vida", dixo máis tarde, "eu predados os débiles, os inofensivos e os incautos." O nome do neno era George Henry McMahon, que viviu a 65 Boston Street, en Salem. Pasou a maior parte do día no restaurante dun veciño ata que o propietario, a Sra Margaret Lyons, preguntou George para realizar unha misión. "Preto de 02:15 eu o mandei á A & P tenda para o leite, dándolle quince céntimos", ela dixo máis tarde ao tribunal. Pequeno George deixou o restaurante e camiñou ata Boston Street. Aproximadamente unha hora máis tarde, outro veciño, a señora Margaret Crean, George viu subindo a avenida cun estraño. "Na tarde do 18 de xullo, ao sentir-se diante dunha fiestra na miña casa, vin un neno e un home camiñando pola avenida. O home estaba vestido nun traxe azul e usaba un boné", dixo máis tarde. Aquel home era Carl Panzram. "O nome do neno eu non sei", dixo Panzram anos máis tarde: "El me dixo que tiña once anos de idade. El estaba cargando unha cesta ou balde na man. El me dixo que estaba indo para a tenda para facer un recado . El me dixo súa tía correu esta tenda. Pregunteille se el quere gañar cincuenta centavos. El dixo que si. " Panzram andou con McMahon á tenda nas proximidades, onde dentro, el foi aínda descarada abondo para falar co funcionario. Poucos minutos despois, Panzram convenceu ao fillo a ir a un paseo de tranvía. Aproximadamente unha milla de onde embarcou no coche, eles saíron do coche nunha sección deserta da cidade. "Agarrei o polo brazo e dixo a el que estaba indo para matalo", dixo Panzram na súa confesión. "Eu quedei co neno de preto de tres horas. Durante ese tempo, eu cometín sodomia sobre o neno de seis veces, e entón eu o matei, batendo os miolos cunha pedra. Eu tiña enchido na súa gorxa varias follas de papel fóra dun revista. " El, logo cubriu o corpo con pólas de árbores e foi para fóra da cidade. "Deixei o deitado alí cos seus cerebros que sae das súas orellas", dixo. Pero, como el fuxiu da zona boscosa onde deixou o corpo de McMahon, dous residentes Salem pasaba. Tomaron nota do home estraño, que estaba cargando o que parecía ser un xornal, camiñando rapidamente para lonxe. El parecía nervioso e algo frenético. Pero as dúas testemuñas continuou no seu camiño. Inmediatamente despois do asasinato, Panzram volveu cara a Nova York. O corpo de McMahon se atopou tres días despois, o 21 de xullo de policía da Salem e comunidades veciñas formadas posúen e detidos calquera estraños viñeron enriba. Varios homes, incluíndo un pedófilo local que atacara varios nenos Salem, foron arrestados como sospeitosos. O asasinato foi titular por semanas, pero permanecería sen solución por moitos anos. Ata o día en 1928, cando esas mesmas dúas testemuñas verían Panzram novo mentres estaba baixo custodia por outro asasinato en Washington, DC Eles non tería ningunha dificultade identificándose como o home que viu na tarde abafante de 18 de xullo de 1922, só jardas lonxe de onde se atopou o corpo maltratado de George Henry McMahon.

12. O Río pirata

Despois que saíu Salem, Massachusetts, Panzram volveu para a área de Westchester County e continuou a ollar a un barco apropiado. A principios de 1923, conseguiu alugar un apartamento en Yonkers, Nova York, usando o seu apelido, John O'Leary. Conseguiu un emprego como vixía no Abeeco Muíño compañía a 220 Yonkers Avenue e alegou coñecín un rapaz chamado George Walosin, 15, mentres el traballaba na fábrica. "Eu empecei a ensinarlle a arte de sodomia, pero eu penso que fora ensinado todo sobre el e el lle gustou moito ben", escribiu máis tarde. "Río de pirata" Panzram é prendido na mañá do 29 de xuño de 1923, mentres que o seu barco está atracado fóra Nyack, NY. Durante o inicio do verán de 1923, Panzram fixo o seu camiño de volta a Providence, Rhode Island, onde el roubou un yawl fora dunha das moitas marinas arredor da baía. Ata entón, el era un mariñeiro realizado que navegara os mares en decenas de países en todo tipo de condicións meteorolóxicas. O barco era un artesanía fino, 38 pés de longo e equipado con todo o mellor equipo. El partiu para Long Island Sound, unha área que coñecía ben e onde se sentía cómodo. Panzram atracado en New Haven por semanas nun momento e quere saír á noite, cruzando as rúas para as vítimas para roubar e violación. Ao longo das próximas semanas, el arrombou casas e barcos en Connecticut. El roubou xoias, diñeiro, armas e roupa. Off Premium punto da cidade de New Rochelle, Nova York, el abriu un gran iate que estaba ancorado nunha costa distancia fóra. El roubou un revólver calibre 38 da cociña do barco e cando checou os xornais a bordo, el descubriu que o comisario de policía de New Rochelle propietaria do buque. En xuño de 1923, el navegou o yawl riba do Río Hudson para Yonkers, onde atracou durante a noite. Alí, el colleu George Walosin, e prometeu ao neno que el puidese traballar no iate durante a viaxe río arriba. O luns, Xuño 25, 1923, o barco navegou fóra do peirao Yonkers, para norte, en dirección Peekskill, e máis tarde aquela noite, Panzram sodomizado o neno.

Eles navegaron 50 millas río arriba para Kingston onde Panzram atracado o barco nunha pequena baía preto do Río Hudson. El rapidamente repintado o casco e cambiou o nome na popa. A continuación, el se aventura en terra e visitou os hangouts locais para atopar un comprador. Logo dun mozo acordou vir a bordo para comprobar o barco. Panzram levou o comprador para o iate na noite do 27 de xuño, onde tiña algúns drinque xuntos. Pero o home tiña outras cousas na súa mente. "Alí, el intentou me furar, pero eu estaba desconfiado das súas accións e estaba preparado para el", dixo Panzram. El disparou contra o home dúas veces na cabeza, a través da mesma arma que roubara de barco Comisario de Policía. El entón amarrou un peso de metal no corpo e xogou o home ao mar. "El aínda está alí aínda, tanto como sei," Panzram confesou máis tarde. Na mañá seguinte, Panzram eo seu pasaxeiro, George Walsoin, que había testemuño o asasinato, navegou cara a fóra da posición río abaixo bahía. Eles ancoraron o mesmo día en Poughkeepsie. Panzram foron a terra e roubou unha cantidade de redes de pesca por valor de máis de US $ 1.000. Eles partiron de novo e cruzou a través do río para Newburgh. Tras o barco ancorou, George pulou fóra do barco e nadou ata a costa. Finalmente fixo o seu camiño de volta a Yonkers o día seguinte e dixo á policía sobre ser agredida sexualmente por Panzram. Yonkers policía advertiu todas as cidades do Río Hudson para estar á procura de "Captain John O'Leary" que estaba navegando nun iate de 38 pés río abaixo. Policías aínda non sabía que o barco foi roubado fóra da Providencia. Panzram fixo tan lonxe como a aldea de Nyack. El garantiu a yawl no Boat Yard de Peterson e camas para a noite. Pero policías Nyack eran vixiantes e, na mañá do 29 de xuño de 1923, eles embarcaron no iate e prendeu Panzram. Foi acusado de sodomía, roubo e asalto. O día seguinte, Yonkers Detectives John Fitzpatrick e Charles Ward motored río arriba nunha balsa municipal para buscalo. El foi posto en Yonkers Cidade aparición no tribunal prisión agardando. Na súa tarxeta de detención ", O'Leary" alistou súa ocupación como "xente do mar." Dixo que naceu en Nevada e deu a súa idade como 40. Na noite de 02 de xullo de 1923, tentou saír da cadea da cidade con outro prisioneiro, Fred Federoff. Intentaron forzar as barras da ventá fóra dos seus cadros por cavar na fábrica usando unha parte dunha cama. Eles foron pegos cando os gardas fixeron unha inspección de rutina das súas celas. "Como resultado dun intento por un dos cinco homes en prisión da cidade de romper fóra da prisión, John O'Leary, presuntamente pirata río, está confinamento solitario pechado nunha cela," o Yonkers Statesman indicou en 3 de xullo.

Panzram continuación, virou-se para o seu avogado para obter axuda. "Eu teño un avogado alí, un señor Cashin. Eu dixen a el estaba o barco por valor de cinco ou dez mil dólares e que eu ía darlle o barco e os papeis se me tirou da prisión", dixo. O seu avogado providenciado para fianza e, algúns días despois Panzram foi lanzado. El nunca volveu. Cando Cashin foi para rexistrar o barco, descubriuse que foi roubado. A policía inmediatamente confiscado o iate e Cashin perdeu a fianza posta. Panzram enganara o seu propio avogado. Larchmont foi unha tranquila, así arrumada vila na costa sur de Westchester County a poucas millas da liña de estado de Connecticut. Durante os anos 1920 el era famoso pola súa fermosa costa e clubs de campo exclusivos onde a rango superior da sociedade de Nova York se reunían a finais de semana. Poderían asistir ás carreiras de iates ou facer a compra en tendas de aldea, un mundo lonxe do ritmo frenético de rúas lotadas e valente de Manhattan. Panzram fora a Larchmont antes. En xuño de 1923, el roubou un barco da Marina Larchmont pertencente ao Dr. Charles Paine. O barco se atopou pouco tempo despois ao longo da costa de New Rochelle; Panzram perdeu o control do timón e esmagou o oficio para as rochas. Na noite do 26 de agosto de 1923, Panzram invadiu o depósito de tren Larchmont en Chatsworth Avenue. Usando un machado que atopou no exterior, el rompe unha gran ventá e se arrastrou a dentro. El atopou ducias de maletas que pertencían aos pasaxeiros por tren do día seguinte. Como estaba percorre a equipaxe, un policía Larchmont, Director Richard Grube, que estaba facendo súas roldas de mañá cedo, pasou de pasar por aquí. "Eu fun en torno a diferentes fiestras e eu o vin axeonllado diante da cociña neste depósito cun maleteiro aberto diante del e cobre-lo con unha arma", dixo a xornalistas Grube. Pero Panzram non dubidou. A Portchester Diario elemento describiu o sucedido a continuación :. "John O'Leary, un xigante en estatura e estaba armado cun machado mira asasina O oficial inmediatamente confrontado con O'Leary e despois dunha loita feroz na escuridade, desarmou-o e colocou- preso. " Foi levado á comisaría en Boston Road, onde se identificou como John O'Leary. Despois que confesou a arrombamentos anteriores, foi acusado de tres asaltos adicionais. No tribunal aldea na mañá seguinte, o xuíz Shafer definir a fianza en US $ 5.000 e reenviou Panzram a cadea do condado pendente gran acción xurado. Como se sentou na cadea da vila, Panzram dixo aos policías que el era un prisioneiro escapou Oregon, onde estaba servindo unha sentenza de 17 anos para fotografar un policía. Panzram dixo unha morea de cousas. Quizais máis. Algúns policías chamouno de "chiseler," un home que admite a crimes que non cometeu el será movido noutro lugar.

Parte IV:

Larchmont Policía enviou telegramas de pregunta para Oregon. En 29 de agosto, o xefe de policía William Larchmont Hynes recibiu esta resposta do Warden Johnson Smith da Penitenciaria do Estado de Oregon: "Jeff Baldwin é buscado moi mal no seu Oregon foi un caso observou que atraeu considerable atención por toda a costa do Pacífico e estamos moi ansiosos para enviar un oficial para el o máis cedo posíbel. " Panzram era coñecido como "Jeff Baldwin" en Oregon e aínda tiña máis de 14 anos deixou na súa sentenza. Había mesmo unha recompensa de US $ 500 para a súa captura, que Panzram intentou recoller á súa propia prisión. "O'Leary dixo á policía aquí que dende que se ofreceu toda a información acerca da súa fuga da prisión, el quería reclamar os US $ 500 a si mesmo", informou The Star defecto. Panzram entender que as súas perspectivas futuras eran limitadas. El sabía que quería que Oregon mal, e tiña que fuxir ou afrontar décadas de prisión. Durante a súa recente viaxe á cidade de Kingston eo Hudson superior, el cometera numerosos asaltos e roubos, algúns dos cales nunca foron descubertos. Mentres el foi detido na prisión de Larchmont, Panzram escribiu unha carta a un misterioso "John Romero" en Beacon, Nova York, que estaba do outro lado do río a partir Newburgh, onde George Walosin pulou fóra do barco. "Esta probablemente será a última vez xa oír falar de min", escribiu el. "Espero ir á cadea para o saldo da miña vida para que eu poida ver non perder máis. Eu nunca dixen nada a ninguén sobre ti, pero ter este feito en mente, se eu debería falar e dicir o que eu sei que podo e ganas poñelas afastado por un longo tempo. " Panzram esixiu Romero enviar-lle 50 dólares inmediatamente e ía esquecer "todo o que sei." El dixo que o barco estaba perdido, pero Romeu "aínda pode gañar cartos co negocio Newburgh" e el asinou a carta "Capt. John K. O'Leary." O diñeiro nunca chegou e policía nunca atopou Romero. Panzram permaneceu baixo custodia.

13. O Xuízo de Carl Panzram

Algunhas semanas máis tarde, el foi imputado por un gran xurado para o roubo Larchmont. "Eu inmediatamente vin que eu podería ser condenado por iso eu inmediatamente viu o avogado de acusación e con el fixo un acordo", dixo máis tarde. Fixo un acordo coa fiscalía no cal ía recibir unha sentenza máis leve a cambio dunha confesión de culpa. Pero non era para ser. "Eu mantiven o meu lado da barganha, pero el non. Eu declarouse culpable e foi inmediatamente dado o límite da lei, cinco anos. No mesmo instante, fun enviado Sing Sing." Pero non quedou moito tempo. Homes como Panzram, que foron endurecidos criminais e de difícil control, foron rutineiramente enviado ao norte do estado de Clinton Prison, onde estaban fóra da poboación carcerária mainstream e á mercé dun grupo inusual de gardas que tiñan se acostumado a presos hostís. Prisións americanas durante a parte inicial do século 20 foron horrorizando lugares para pasar ata un pouco de tempo. Condicións nalgunhas institucións foron peores que malo. Eran bárbaros. Lugares como sing-sing, en Nova York, campos de tortura infame da Florida e bandas cadea de Xeorxia exemplificou o abuso xeneralizado nos cárceres de América. Non había ningún estándar nacional, unificada sobre como tratar, rehabilitar ou coidar de presos. O concepto de castigo e disuasión, aínda que non comprobada e raramente estudados, foi amplamente aceptada no sistema penal. Na maioría das veces, foi deixada para os gardas de formular e executar unha política viable de conduto para cos condenados. Nalgunhas prisións, isto podería ser unha cousa boa. Noutros, pode ser moi malo. As prisións foron os reinos autónomas dos gardas, que frecuentemente recorrían a malleiras, chicotadas, prisión solitaria e mesmo tortura para controlar as súas poboacións carcerárias. Tal lugar era Clinton prisión de Upstate New York, máis coñecido como Dannemora, o burato do inferno, o lugar de non-retorno e institución máis brutal, represiva prisión de América. Panzram foi levado Dannemora, a só 10 millas da fronteira co Canadá, en outubro de 1923. Como en moitas outras prisións do seu tempo, os gardas realizada bastóns con puntas de aceiro que foron usados ​​para estimular e, por veces, bater os condenados á submisión. Panzram foi espida, e todo o que tiña posesións foron confiscadas. Non houbo falar de volta para estes gardas e ningún infrinxe de condenados era tolerada. O equipo do Dannemora era única. Moitos dos gardas foron relacionados debido a varias xeracións de funcionarios da prisión, a maioría franco-canadenses, que foron levantados e aínda vivían na área circundante. Como resultado, os seus métodos de supervisión e actitudes para cos condenados foron pasados ​​para cada xeración sucesiva e perpetuado por décadas de represión e abuso. A vida era brutalmente difícil para os presos, que traballaron baixo o xugo de esmagamento de sucesivas xeracións de gardas. Na súa opinión, os presos eran animais que merecían o tratamento máis severos. Moitos dos prisioneiros sufriron colapsos mentais. E os que fixeron foron simplemente transportado fronte ao patio e despexado no Hospital do Estado para o criminal insano, cuxa corredores estaban cheos de dementes, presos esquecidos, perdido nun mar de burocracia e neglixencia terrible. Foi a última parada antes de inferno. Dentro dalgunhas semanas, Panzram concibiu unha bomba incendiaria para queimar os talleres. Pero algúns dos gardas atoparon o dispositivo e desmantelou-lo. Máis tarde, tentou matar un dos gardas, atacando o mentres el durmía nunha cadeira. "Eu bati-lle as costas da cabeza cun club de £ 10", dixo máis tarde, "El non matalo, pero el era bo e enfermo e el me deixou só despois diso." O traballo foi longo, difícil e moi tedioso. A comida foi desafiuzamentos graxa, impropios para o consumo animal. Panzram fixo o seu primeiro intento de fuga dentro duns meses. El escalou un dos muros da prisión e inmediatamente caeu 30 pés baixo nunha etapa concreta. El rompe as dúas pernas e nocellos. Súa columna vertebral tamén foi gravemente ferido. El non recibiu ningunha atención médica para os seus feridas. Foi realizado nunha célula e caer no chan.

"Eu estaba despexado nunha célula sen atención médica ou cirúrxico que quere atención. Meus ósos rotos non foron definidas. Meus nocellos e pernas non foron colocadas nun molde. O médico nunca chegou preto de min e ninguén máis tiña permiso para facer calquera cousa para me. Ao final de 14 meses de agonía constante, fun levado ao hospital onde foi operado a miña ruptura e unha das miñas testículos foron cortados. " Pero aínda así, non cambiar os seus modos. Pouco despois da súa operación, Panzram foi pego cometendo sodomia noutro preso. El foi xogado na solitaria, onde foi practicamente ignorado polos funcionarios da prisión: "Eu sufrín máis agonía durante moitos meses. Sempre en dor, nunca unha resposta civil de ninguén, sempre un grunhido ou unha maldición ou un mentiroso, hipócrita promesa que nunca foi sometido. Rastreando como unha serpe cunha parte traseira rota, fervendo de odio e un desexo de vinganza, cinco anos deste tipo de vida. Os últimos dous anos e catro meses confinados en illamento, sen nada que facer, agás niñada. Eu odiaba todo o mundo que eu vin. "Empezou a facer plans elaborados sobre como matar tantas persoas como sexa podía. El quería explotar un túnel de estrada de ferro, mentres que un tren estaba pasando e enviar gas velenoso para o naufraxio. El quería dinamita unha ponte en Nova York e, a continuación, roubar os mortos e feridos mentres estaban morrendo no chan. A Canle de Panamá sufriría o mesmo destino se Panzram tivo o seu camiño. Pero o seu plan máis elaborado, eo que estaba seguro de que ía matar máis persoas, era a súa trama para envelenar o abastecemento de auga e matar todo o mundo na Vila de Dannemora. "Eu finalmente penso en un xeito de matar toda a cidade: homes, mulleres, nenos e incluso os gatos e os cans", escribiu el máis tarde . El quería deixar unha gran cantidade de arsénico en un fluxo que se alimentaba nun depósito. En xullo de 1928, despois de cumprir cinco longos e duros anos, Panzram recibiu alta Dannemora. permanentemente incapacitado por falta de atención médica e perdeu nas profundidades do loucura, foi enviado para fóra en un mundo desprevenido novo.

Tras a súa liberación, Panzram foi consumido por vinganza pola forma como foi tratado en Dannemora. Dentro de dúas semanas, el cometeu unha ducia de asaltos e matou polo menos un home durante un asalto en Baltimore. Ata o momento el foi prendido e entregado ao Washington DC, cadea, Panzram era unha visión arrepiante. El ficou seis pés de altura, 200 libras de músculo, mesquinhez e un odio ardente para todo o que é humano. Tiña unha gran tatuaxe de referencia dun barco no seu antebrazo esquerdo, outra referencia cunha aguia ea cabeza dun home chinés no antebrazo dereito, e dúas aguias no seu peito enorme coas palabras "liberdade e xustiza" tatuado debaixo das súas ás . Os seus ollos eran grises aceiro e el usaba unha espesa, bigote negro que cubría o seu beizo superior dando o seu rostro a aparencia dun sorriso perpetuo. Na reserva, que deu o seu nome real por primeira vez en anos. Durante os seus primeiros días en a prisión DC, fixo varias observacións sobre a matanza de nenos, que foron percibidos polos gardas. As enquisas realizáronse noutros estados, e palabra veu de varias xurisdicións que el era un home cazado. No Washington, DC, cadea nesa época era un 26-year-old guard rookie, o fillo dun inmigrante xudeu, que foi contratado aquel ano. O seu nome era Henry Lesser. Como Panzram foi procesado a través do proceso de reserva, Lesser preguntoulle o seu crime era.

"O que fago é reforma persoas", dixo Panzram sen un sorriso. Ao longo das próximas semanas, o mozo garda tomou coñecemento do home de aparencia estraña que raramente falaba con ninguén. Nunca un para estar nun lugar por moito tempo, Panzram intentou escapar lentamente desbastando o formigón en torno ás barras de metal na fiestra da súa cela. Pero un dos outros prisioneiros indicou o director. Panzram foi eliminado da súa cela e levado a unha zona illada. Foi esposado en torno a un poste de madeira de espesor e unha corda foi amarrada a súas esposas. Os gardas entón içou o para que só os dedos dos pés foron tocar o chan e os brazos foron levantadas ademais dos seus ombreiros. El se deixou este camiño para un día e medio. El maldixo seus propios pais por darlle vida e gritaba que ía matar todo o mundo se tivese a oportunidade. Os gardas golpearon ata que estaba inconsciente eo deixou amarrado ao poste de madrugada. Nalgún momento durante aquela noite, Panzram admitiu os asasinatos de varios nenos e dixo aos gardas o que el me gustou. Logo a noticia estendeuse ea prensa peguei a historia dun asasino sádico na cadea local que estaba confesando á gran cantidade de asasinatos. O Washington Post informou o 28 de outubro de 1928, que Panzram confesou o asasinato de 14-year old Alexander Luszzock, un vendedor de xornais Philadelphia agosto do ano pasado e tamén a de 12-year-old Henry McMahon de New Salem, Connecticut. Cada día que pasaba, dixo Panzram máis e máis. "Se isto non é suficiente", dixo, "eu vou che dar moito máis. Eu estiven en todo o mundo e vin todo, pero o inferno e eu creo que eu vou ver iso en breve." Por algunha razón, garda de prisión Henry Lesser tivo pena do home irritado que todo o mundo odiaba. Fixo amizade con Panzram, dándolle un dólar para mercar tabaco e comida extra. Este acto de bondade significou moito para Panzram, xa que non estaba afeito mesmo o menor xesto de compaixón. Os dous homes se fan amigos e confiou a outro. Logo, Panzram acordou escribir a súa historia de vida para Lesser. E así, ao longo das próximas semanas, mentres Lesser solicitado lapis e papel, Panzram anotou os detalles da súa vida distorsionada de odio, depravación e asasinato. Renomeado psicólogo Dr Karl Menninger máis tarde dixo que o manuscrito "procede a unha auto-análise inflexible en que o prisioneiro non aforra nin a si mesmo nin a sociedade. Ninguén pode ler este manuscrito na súa totalidade sen unha emoción emocional." Comezando na facenda en Minnesota rural onde naceu, Panzram contou a historia brutal da súa vida. Desde o momento que foi enviado para a Escola de Formación do estado de Minnesota en Red Wing en 1903 ata o momento chegou á Washington, DC, cadea, había miles de crimes, decenas de asasinatos e unha vida pasada na procura obstinada de destrución . "Todos os meus compañeiros", dixo, "todos os meus arredores, a atmosfera de mentiras, traizón, a brutalidade, a dexeneración, a hipocrisía, e todo o que é malo e nada que é bo. Por que eu son o que eu son? Eu digo- por que. Non me fixen o que eu son. Outros tiveron o making of me ". Neste 20.000 palabras extraordinaria confesión, Panzram deu detalles dos seus crimes, que foron posteriormente confirmados coas autoridades locais. El solicitado datas, horarios e os lugares onde os crimes ocorreron, así como a súa historia de detención, que foi extensa. Por suposto, durante o período 1900-1930, as comunicacións entre as axencias de aplicación da lei non eran tan sofisticados como son hoxe. Os criminais eran frecuentemente capaces de evitar mandados de prisión simplemente cambiando nomes e manter a boca pechada. Panzram aprendeu ese truco no inicio da súa carreira e foi detido baixo varios nomes, incluíndo, Jefferson Baldwin (1915), Jeffrey Rhodes (1919), John King (1920) e John O'Leary (1923).

Parte V:

Pero non foi só a súa vida, escribiu. Panzram tiña algunhas opinións sobre o sistema de xustiza penal e do poder da sociedade sobre o individuo. "Todos os seus policías, xuíces, avogados, carcereiros, médicos, Comisións e escritores National Crime combináronse para descubrir e corrixir a causa eo efecto do crime", dixo. "Con todo este coñecemento e poder no seu mando, fixeron nada, excepto para facer as condicións peor no canto de mellor." El culpou crime na sociedade, que segundo el se perpetúa a través da produción de máis criminais. "Teño 36 anos de idade e ser un toda a miña vida criminal", escribiu: "Eu teño 11 condenas penais contra min. Eu teño servido 20 anos da miña vida en prisións, escolas de reforma e prisións. Sei porque eu son un criminal. " Colocou a culpa pola súa vida violenta sobre os que torturaron e puniu. "O poder fai o correcto" era a única regra que xa aprendeu e cargaba esa crenza con el onde queira que fose. "Na miña vida eu ter roto todas as leis que xa foi feito polo home e Deus", dixo, "Se calquera fixese nada, debo moito alegremente quebrar a eles tamén." En páxina tras páxina, Panzram describiu súa odisea de asasinato e violación, que se estendeu por varios continentes. Porque ningún de que era el sempre me desculpe. Panzram non foi inibida por sentimentos de culpa ou remorso. El viu o crime ea violencia como unha forma de obter de volta ao mundo. Non importaba que a xente que vitimadas non fixera a súa propia dor. Alguén, alguén, tiña que pagar. Panzram, nunca o fóra da lei, nunca podería aclimatar a un ambiente de prisión. Malia os seus moitos anos nos cárceres en todo o país, el era incapaz de estar en conformidade coas normas institucionais ou ordes de persoal obedecer. Mesmo co coñecemento de que a tortura física sería frecuentemente ser o resultado de tales infraccións, Panzram foi non cooperativamente e violento. Despois do seu intento de fuga e algemar posterior a un poste, el agrediu tres gardas cando foi retirado da súa cela en que "era necesario golpe-lo con un blackjack en defensa dos tres oficiais." Unha vez máis foi esposado ao poste. Como resultado, o oficial relatando escribiu: "este prisioneiro chamado Capitán da Vixilancia a 'Deus maldito fillo de puta" e afirmou que quere bater o capitán na parte de atrás da cabeza. " Máis castigo seguido. Pero as rodas lentas e masivas de xustiza estaban xirando. Máis tarde, aquel mesmo mes en 29 de outubro, un mandado de prisión para Panzram chegou á prisión DC. Era unha acusación de asasinato de Filadelfia carga Panzram "de homicidio nun Alexander Uszacke, por estrangulamento e asfixia en 26 de xullo de 1928, en Point House Road."

Departamento de Policía de Salem, no Estado de Massachusetts tamén aprendeu sobre a prisión de Panzram ea súa extensa confesión. Durante a súa estadía en Washington, DC, a prisión, a policía de Salem trouxo as dúas testemuñas do asasinato George Henry McMahon en 1922 para ollar para Panzram. Ambas as testemuñas identificaron positivamente Panzram como a persoa que viu na noite de 12-year-old McMahon foi morto. Oregon Penitenciaria Estatal contactou a policía de Washington e pediu que Panzram realizarse como un fugitivo que aínda debía 14 anos na súa sentenza orixinal na súa prisión. A principios de 1929, Panzram debe ter finalmente entender que nunca ía saír da cadea neste momento. Escribiu unha carta ao Fiscal Provincial Clark en Salem, Massachusetts, sobre o asasinato McMahon. Nesta carta chocante Panzram repetiu súas admisións en relación ao asasinato :. "Eu fixen unha confesión completa deste asasinato McMahon Enviou unha serie de testemuñas de Salem para me identificar, que fixeron que non mudo miña antiga confesión de calquera forma. . Eu cometín ese crime. Eu só son culpable. Non só cometeu ese asasinato, pero ademais de 21 e asegura-vos aquí e agora que se eu ficar libre e ter a oportunidade vou bater certo fóra de outro 22! " Seu xuízo para o roubo e casas dobres encargos abriu o 12 de novembro de 1928. Panzram tolamente actuou como o seu propio avogado e frecuentemente aterrorizaba a nove homes, xurado de tres femininas co seu comportamento imprevisible, combativo. Cando unha testemuña, Joseph Czerwinksi de Baltimore testemuña contra el, Panzram levantou para facer unha pregunta. "Vostede me coñece?" el dixo como mudouse para dentro polgadas do rostro do home. "Deixa unha boa ollada en min!" El murmurou. Como a testemuña asustada mirei dentro daqueles ollos grises de aceiro, Panzram pasou os dedos no seu pescozo, dando o sinal dunha gorxa cortada. A mensaxe era clara: "Isto é o que vai ocorrer con vostede!"

14. A morte de Carl Panzram

Ao final do xuízo, Panzram tomou a posición e non só admitiu ao roubo, pero dixo ao tribunal que intencionalmente permaneceu na casa por varias horas esperando que os propietarios ía voltar a casa para que el puidese matalos. O 12 de novembro de 1928, el foi considerado culpable de todos os cargos. Xuíz Walter McCoy condenou a 15 anos no primeiro reconto e 10 anos na segunda para executar consecutivamente. Panzram tería que cumprir 25 anos de volta a prisión federal en Leavenworth, Kansas. Cando escoitou a sentenza, o rostro de Panzram abriu un sorriso ancho e mal. "Me visite!" el dixo ao xuíz. O día en que chegou a Leavenworth, 01 de febreiro de 1929, Panzram foi traído para ver Warden TB Branco. Presos en cadeas, os seus músculos saíntes aparentes incluso baixo a camisa prisión, Panzram aínda era un espécime físico impresionante. Tiña unha presenza niñada; unha aura de maldade que alertou a xente para estar lonxe del. Como o director ler-lle as regras da institución, Panzram quedou en silencio fronte á mesa con unha actitude de indiferenza. Cando o director rematou, o prisioneiro mirou directamente nos ollos e dixo: "Eu vou matar o primeiro home que me molesta." O director chamou os gardas e tivo Panzram, recluído # 31614, eliminado para a súa cela. Panzram foi considerado demasiado psicótico para mesturar coa poboación en xeral prisión. Nunha carta escrita a man co director do 26 de marzo de 1929, Panzram pediu un traballo de detalle diferente e escribiu :. "Eu quero este traballo porque eu estou facendo un longo tempo e eu son un vello rabugento e quero estar soa I son un aleijado eo traballo que teño agora non me gusta, de pé no meu nocellos rotos moléstame. Estou moi verdadeiramente, Carl Panzram # 31614 ".

El foi designado para a Lavandería, onde podería traballar todo o día só, selección e roupa dos presos de lavar. Alí, el podería retirarse para si mesmo e teñen pouco contacto cos seres humanos. Seu supervisor Robert foi Warnke, un pequeno home calvo que era famoso por escribir-se preso por infraccións menores. Transgresións contra as regras eran un asunto serio en Leavenworth. Castigo incluído solitario, revogación de concesión e privilexios biblioteca e ás veces a tortura. Warnke, un funcionario civil, e, polo tanto, non so as mesmas presións que os presos, usou a súa posición de supervisión de exercer o poder. Dende o principio, Panzram tivo problemas con Warnke. En varias ocasións, Panzram foi escrito por infraccións, que o levou a ser enviado a solitaria por un tempo. Cando foi a última liberar a partir do burato, dixo Panzram outros prisioneiros a estar lonxe de Warnke porque ía morrer pronto. Cando escribiu xunto a seu amigo Lesser, dixo un novo emprego estaba en obras. "Estou quedando todo listo para un cambio", escribiu el. "Non vai levar moito agora." En 20 de xuño de 1929, Panzram estaba traballando na Lavandería no seu detalle é habitual. Encostado na porta era un catro-pé bar longo de ferro utilizado como soporte para as caixas de transporte de madeira. Sen dicir unha palabra, colleu a barra pesada e achegouse Warnke, que estaba preparando a papel. Panzram levantou a barra de alta sobre os ombreiros anchos e trouxo-o para abaixo directamente sobre a cabeza do home. Cranio de Warnke rompe instantaneamente. "Aquí está un máis para vostede, o seu fillo de puta!" el gritou. Como a vítima caeu no chan, Panzram rompe o bar continuamente na cabeza do home envío de sangue e óso tema por toda a sala. Había outros presos na Lavandería aquel día, e eles quedaron atrás e asistiu con horror como Panzram bater Warnke. Os homes intentaron fuxir, pero Panzram decidiu que desde que el matou un home, debe matar os outros tamén. El atacou un dos presos na esquina da sala e conseguiu romper o brazo do home antes de que puidese fuxir. Os outros presos intentou desesperadamente saír do cuarto, pero as portas estaban trancadas. Todos os homes comezaron a berrar por axuda, como Panzram perseguiu arredor da sala, gritando, xingando, bailando a enorme barra de ferro, rompendo ósos, mesas, luces, rompendo os mobles en anacos e enviar os detidos aterrorizados está subindo polas paredes para chegar lonxe do tolo furioso. Unha alarma soou xeral na prisión e decenas de gardas armados con metralladoras e rifles de alta potencia veu correndo para a Lavandería. Os gardas mirou a través das reixas para o cuarto e viu o Panzram maníaco, sostendo a barra de aceiro de 20 libras como un taco de béisbol, a roupa retalhado e cuberto da cabeza aos pés con sangue fresco.

"Acabo de matar Warnke," el dixo aos gardas con calma. "Deixe-me Entrar!" Eles negáronse ata que deixou caer o bar. "Oh", dixo, estrañamente, "Eu creo que este é o meu día de sorte!" O bar caeu ruidosamente ao chan e os gardas coidadosamente abriu a porta. Panzram camiñou tranquilamente para a súa cela sen dicir unha palabra e se sentou no seu Beliches. No momento en que o seu xuízo comezou, Panzram era ben coñecido nos círculos de aplicación da lei, e os rumores da súa luxuria por violar e matar nenos foron xeneralizadas. A súa historia xa apareceu en decenas de xornais, incluíndo o Topeka Times, o Boston Globe e The Philadelphia Inquirer. En marzo de 1929, el escribiu unha carta ao vice-director: "Entendo que hai unha serie de acusacións contra min Varios por homicidio e un por ser un fuxitivo de Oregon vostede, por favor, deixe-me saber cantos mandados existen contra .. me, de onde son e cales son os custos? " En 16 de abril de 1930, o Chicago Evening americana informou: "A pesar do feito de que se gababa de matar vinte e tres persoas - que quere matar miles de persoas e, a continuación, cometer suicidio - Panzram é sensato na medida en que el sabe o correcto do mal ". Autoridades en Salem, Filadelfia e New Haven estaban preparando activamente procesos penais contra Panzram mentres el permaneceu na solitaria en Leavenworth. Durante todo este período, Panzram mantivo a súa correspondencia con Lesser e escribiu unha serie de cartas sobre a súa vida en Leavenworth. El queixouse se moitas veces sobre a falta de material de lectura, pero eloxiou a calidade dos alimentos. Dixo que estar no cárcere o fixo sentir máis "humano" e menos como o animal que el pensaba que era. Cando chegou ao Leavenworth, el imaxinou que sería golpeado e abuso así mesmo así el decidiu que non ía ser derrotado por nada. El inmediatamente intentou fuxir e foi pego. El chegou a ser hostil e pouco cooperante para os gardas. Con todo, esta vez, non houbo folgas. "Ninguén pon a man en min. Non me un abuso de calquera forma. Eu estou tentando descubrir iso e eu vin á conclusión de que, ó principio fora tratado como estou agora, non habería 't teñen sido moi tantas persoas. Iso lles foi roubado, violada e morta ", escribiu el. Cando o xuízo comezou o 14 de abril de 1930, polo asasinato de Warnke, Panzram foi reto e non cooperativos. El mancou ao tribunal ás 9h30 súa andar torpe era o recordatorio dos seus anos de "tratamento médico" ao longo da vida antes nos alxubes de Dannemora.

"Xa un avogado?" Xuíz preguntou Hopkins, na mañá de apertura de testemuña. "Non, e eu non quero un!" respondeu Panzram. Hopkins pasou a aconsellar o reo que tiña o dereito constitucional de representación e usar os servizos dun avogado, que sería nomeado para el de balde. Panzram respondeu por xingando o xuíz en voz alta. Cando se lle pregunte por un fundamento, el levantouse e mofou do tribunal. "Non se recoñecer culpable! Agora ir adiante e probar que estou culpable, entende?" el dixo. O fiscal chamou un desfile de testemuñas. Aparecendo foron Warden T.B. White, que tamén trouxo a arma do crime ao tribunal, cinco gardas Leavenworth e 10 prisioneiros. Varios prisioneiros testemuña que viu Panzram esmagar o cranio de súa vítima indefensa cunha barra de ferro repetidamente mentres Warnke estaba inconsciente no chan da prisión. Durante todo o testemuño, Panzram sentado na súa cadeira, sorrindo para as testemuñas. O xurado levou só 45 minutos para chegar a un veredicto. Para a sorpresa de ninguén, Panzram foi considerado culpable de asasinato con ningunha recomendación para misericordia. Hopkins reenviou-o de volta para Leavenworth ata "o quinto día de setembro de 1930, cando entre as horas de seis horas - nove horas na mañá será levado a algún lugar axeitado dentro dos límites da penitenciaria e aforcado polo pescozo ata morrer. " Panzram parecía aliviado, case feliz. Un enorme sorriso xurdiu no seu rostro cando lentamente levantouse da súa cadeira.

Panzram foi traído para o cuarto ás 8h30 Grosso, cadeas pesadas estaban embrulhados en torno dos seus brazos e mans, unha barra de ferro duro apertou para cada nocello. El só foi capaz de camiñar unha media paso de cada vez. Tres gardas federais cercaron o prisioneiro. Panzram sentouse na cadeira, engurrando a examina, e mirou para o Dr Menninger. "Bos días, señor Panzram", dixo Menninger. O prisioneiro bufou ao médico e virou a cabeza sen dicir unha palabra. El mirou arredor como para medir as súas posibilidades de escapar, e Dr Menninger tiña a sensación de que, dada a oportunidade, Panzram mataría todos na sala só para saír do porto. Súas cadeas chacoalhavam como embaralhar no seu asento e os gardas achegouse un pouco máis preto. "Eu quero ser aforcado e eu non quero ningún interferencia por vostede ou o seu tipo imundo", dixo. "Eu só sei máis sobre o mundo ea natureza do mal esencial do home e non xogar o hipócrita. Estou orgulloso de ter matado fóra algúns e lamento que eu non matei máis!" Dr Menninger tentou obter Panzram para falar sobre a súa vida, pero el negouse e tornouse máis irritado e máis impaciente cada minuto.

"Eu digo que eu son responsable e eu son culpable e canto máis cedo eles me colgar o mellor será e máis contento eu serei. Polo tanto, non lle van tratando interferir con el!" A entrevista foi pechado, e Panzram embaralhar para fóra da sala. O día seguinte, 16 de abril, Menninger escribiu unha carta ao Warden TB Branco. Nela, el pediu entrevistar Panzram novo: ". Para fins puramente científicos quere ollar para o caso de Carl Panzram un pouco máis detalladamente o seu caso foi un extraordinario como vostede sabe e eu estou moi interesado en descubrir o que o evidencias anteriores da súa inestabilidade mental foron. " Pero Warden Branca rexeitou-se aínda máis o acceso. Para sorpresa de ninguén, Menninger culpou adulto hostilidade de Panzram sobre o tratamento que recibiu como un neno na escola de reforma do estado de Minnesota en Red Wing. Menninger recoñecido o dano psicolóxico que fora feito para Panzram en tenra idade e, máis tarde, cando el escribiu sobre o caso, dixo que "as inxustizas perpetradas enriba dun neno espertar nel reaccións insoportables de represalia que o neno debe reprimir e retrasar, pero que máis tarde ou máis cedo saír de algunha maneira ou doutra, que o salario do pecado é a morte, que o asasinato xera suicidio, que matar é só para ser morto. "

Parte VI:

A última persoa a ser legalmente executado en Kansas antes de 1930 era William Dickson en 1870. Aínda que outros foron condenados á morte desde Dickson, todos os casos de pena capital foron conmutadas por unha sucesión de gobernadores. Execucións estatais foron finalmente abolido en 1907 Pero a sentenza de morte máis famosa entregados na historia do Estado foi para Robert Stroud, o chamado "Birdman of Alcatraz." Foi condenado á morte polo asasinato dun garda da prisión o 26 de marzo de 1916. Stroud estaba no corredor da morte en Leavenworth con Panzram, e ás veces os dous homes conversaban. Stroud, como Panzram, tamén foi mal humor, maníaco egocéntrico, un verdadeiro misántropo que raramente falaba con ninguén, mesmo durante os seus últimos anos en Alcatraz. Pasou o seu tempo loitando contra o sistema, arquivando chamamentos e facer esixencias interminables sobre o persoal da prisión para a súa investigación. Ambos os homes tiñan pouco que dicir un ao outro, pero estudou coidadosamente o progreso da súa construción forca, que era claramente visible do lado de fóra das fiestras Cellblock. (A Pimp na vida civil, que matou un dos clientes da súa prostituta en 1906 en Juneau, Alaska, Stroud acabaría por escapar da forca, pero permanecen no cárcere ata que morreu en 1963.) Para Panzram, a sentenza de morte foi un alivio e resistiu todos os intentos de ter unha suspensión da execución. "Estou ansioso para un asento na cadeira eléctrica ou bailar na punta dunha corda Así como algunhas persoas fan para a súa noite de vodas", dixo. Mesmo durante os anos 1930, houbo varias organizacións nacionais que se opuxeron vehementemente á pena de morte por razóns morais e éticos. Un destes grupos, o chamado sociedade para a abolición da pena capital peticionou o despacho do gobernador para un indulto ou a conmutación da pena, un feito que enfureceu Panzram. O 23 de maio, el escribiu para a sociedade e dixo :. "As únicas grazas vostede eo seu tipo algunha vez terá me para os seus esforzos no meu nome é que eu quero a todos vostedes tiveron un pescozo e que eu tiña nas miñas mans que eu Non teño ningún desexo para min mesmo o que quere reformar. O meu único desexo é o de reformar as persoas que tentan me reformar, e eu creo que o único xeito de reformar a xente é matalos! " O 30 de maio, Panzram escribiu outra carta ao presidente Herbert Hoover expresando as súas preocupacións sobre unha posible cambio na sentenza. El dixo que estaba "perfectamente satisfeito co meu xuízo e da sentenza. Non quero outro xuízo. Eu absolutamente rexeitarse a aceptar un indulto ou a conmutación debe un ou outro ser ofrecido para min."

Na mañá fría e poeirenta de venres, setembro 5, 1930, Panzram foi tirada da súa cela por última vez o 5:55 am e escoltado á forca. Un puñado de xornalistas e unha ducia de gardas actuaron como testemuñas. "Poucas persoas no Assemblage apareceu baixo tensión emocional", dixo un reporteiro escribiu máis tarde. "Aí veñen eles!" berrou alguén na multitude.

O comportamento de Panzram era rebelde como sempre. El maldixo súa propia nai para traelo a este mundo eo "toda raza humana maldito!" Escoltado por dous US Marshals, el camiñou a pasos longos para o cadafalso de madeira "cos dentes cerrados, desafiadoramente de fronte á multitude de funcionarios, homes e gardas de xornais reuníronse no despacho." Subiu os 13 chanzos ata a plataforma e quedou erecto como os mariscais intentou poñer un capuz negro na cabeza. Antes de que eles completaron a súa tarefa, Panzram cuspir na cara do verdugo e rosmou: "Apresuraron-se o seu bastardo, eu podería matar 10 homes, mentres está a xogar" Tras o capó foi garantido, os Marshals recuou sen demora e, en exactamente 6:03 as alçapões saltado aberta cun estrondo. Panzram caeu cinco pés e medio para abaixo. Seu gran corpo estremeceuse repetidamente e virou de lado a lado en silencio repentino. Foi declarado morto polo Dr Justin K. Fuller en 06:18

Despois, a estrela de domingo informou, "unha forca en Leavenworth, Kansas, esta mañá apagou a vida de Carl Panzram, un home que xurou que odiaba toda a humanidade cunha paixón consumindo." O artigo describía últimos minutos do home condenado e dixo que era "o home máis criminalmente espírito en América." Robert Stroud escribiu máis tarde que Panzram estaba inquedo a noite antes da execución. "Durante toda a noite que onte á noite entrou no chan da cela", dixo, "cantar unha musiquinha pornográfico que el mesmo composto." Despois Panzram foi eliminado da forca, unha autopsia foi realizada no hospital da prisión. O seu corpo permaneceu reclamados e máis tarde aquel mesmo día, el foi transportado para o cemiterio da prisión en un carrinho de man. A única identificación na súa lápida é o número "31614". Panzram tiña unha idea clara de por que estaba do xeito que el era. Cando o Dr Menninger escribiu de novo sobre o seu caso, fixo a seguinte observación: "Nunca vin un individuo cuxos impulsos destrutivos foron tan completamente aceptado e recoñecido polo seu ego consciente", dixo en Man Against himself (1938). Dado os seus abusos primeira infancia e torturas físicas dentro das prisións de América, non foi ningunha sorpresa para Panzram que se fixo un criminal. "É algo natural que eu debería ter absorbido estas cousas e se fan o que son hoxe, un traizoeiro, dexenerada, brutal, salvaxe humana, desprovista de calquera sentimento decente. Sen conciencia, moral, compaixón, simpatía, principio ou calquera único bo guión Por que eu son o que eu son? " el preguntou. Seus escritos mostran un home de algunha intelixencia e introspección, a auto-revelación de que algúns asasinos conseguir a pesar de anos de reflexión no mundo de marcha lenta de hoxe Death Row.

Ao contrario de Jeffrey Dahmer e Ted Bundy, Carl Panzram non era un sadist sexual ou un asasino luxuria no sentido clásico. Era simplemente un asasino impenitente cuxos factores motivacionais foron certamente inflamada por actos de tortura e abuso sexual a unha idade temprana. Quizais en algún lugar ao longo da liña que podería ser diferente. Quizais podería ser outra persoa que non era. Ninguén nunca vai saber. Pero a súa Litania de crimes é verdadeiramente sorprendente. E aínda, a través do asasinato e caos, non é imposible ver o brillo feble de entendemento. Non é o perdón, por suposto, pero só un recoñecemento simbólico dos ventos que produciron a tempestade. Quizais el era só un home que deu o que ten na vida. A reliquia dunha era violento, onde os tempos eran difíciles e prisións da nación eran brutais, institucións represivas que ensinaban a pouco, agás supervivencia.

En 1922, cando foi mantido prisioneiro no Washington, DC, cidade de prisión, os detectives cuestionaron Panzram sobre o asasinato de McMahon en Salem, Massachusetts.

15. A súa declaración final

"Odio todo f *** ing raza humana", dixo, "eu recibín unha patada de fóra asasinar persoas."

El é enterrado en liña # 6, grave # 24, para sempre na sombra do paredes da prisión sinistras de Leavenworth.

- Bird