***
Die advertensie in die "Diverse" kolom van die Bristol Times & Mirror koerant was aangrypende.
"Wou," het dit gelees, "gerespekteerde vrou jong kind te neem."
Dit was 'n hartseer gemeenskaplike versoek in die Victoriaanse Brittanje, waar die lewe was veral moeilik vir ongehude moeders. 25-jarige Evelina Marmon, wat twee maande vroeër, in Januarie 1896, het geboorte geskenk in 'n losieshuis in Cheltenham om 'n klein dogtertjie wat sy het die advertensie genoem Doris geplaas. Evelina was dogter 'n Godvresende boer se wat weggedwaal het, het die plaas vir die stad lewe en toevlug tot werk as 'n buffet juffrouw in die salon van die Plough Hotel, 'n ou koetshuis.
Met haar blonde hare, busty figuur en vinnige wit, sy was baie gewild met sy manlike kliënte - al wat een van hulle het haar swanger het onaangetekende weg. En nou is sy verlate, met 'n baba sy is lief, maar het geweet sy kon nie bring op haar eie. Sy sal 'n pleeghuis vir min Doris vind - haar "aangeneem het", in die taal van die tyd te hê - gaan terug om te werk en hoop in die tyd in staat wees om haar kind te herwin. Nogal deur die kans, langs haar eie advertensie, was 'n ander: "Getroud egpaar met geen familie sou gesonde kind, mooi land huis te neem Terme, £ 10.."
Dit lyk of die antwoord op haar gebede en sy vinnig gekontak die naam aan die onderkant, 'n mev Harding. Van Oxford Road in Reading, mev Harding geantwoord in ekstase terme. "Ek moet bly om 'n liewe dogtertjie, een wat ek kon bring en noem my eie te hê." Sy beskryf haar situasie. "Ons is plain, huislike mense, in redelike goeie omstandighede. Ek het nie 'n kind ter wille se geld wil hê nie, maar vir die maatskappy en die huis troos." Ek en my man is duur lief vir kinders. Ek het geen kind van my eie. 'N Kind met my sal 'n goeie huis en liefde 'n ma se. "
Mev Harding geklink elke bietjie die gerespekteerde, omgee vrou wat Evelina hoop om te vind vir Doris en sy geskryf op haar weer bedel nie aan enigiemand anders oorweeg totdat hulle ontmoet het. Die antwoord kom terug: "Wees verseker ek sal my plig doen deur daardie liewe kind Ek sal 'n ma te wees, so ver as lê in my krag.." Dit is net mooi hier, gesonde en aangename. Daar is 'n boord oorkant ons voordeur "Evelina kon besoek wanneer sy wou Die enigste probleem was dat tussen hulle Evelina regtig wou 'n weeklikse fooi te betaal vir haar dogter te versorg terwyl mev Harding verkies -.. Wel, het aangedring op - 'n volle aanvaarding en 'n eenmalige betaling vooruit van £ 10 vir wat "Ek sal haar heeltemal te neem, en sy sal van geen verdere koste vir jou."
Onwillig, die desperate moeder ingestem, en 'n week later mev Harding, clutching "'n goeie warm tjalie om ronde baba draai in die trein, want dit is bitter koud", het in Cheltenham. Evelina was verbaas om te ontdek dat die vrou sy is korrespondensie met meer bejaardes as wat sy verwag het en dik onder haar lang-Kaap. Maar sy was liefdevolle soos sy doeke toegedraai bietjie Doris in die tjalie. Evelina oorhandig 'n kartondoos klere sy het verpak - doeke, chemises, onderrokke, rokke, nightgowns en 'n poeier box - en die £ 10, en ontvang in ruil 'n getekende ontvangs. Sy vergesel mev Harding om Cheltenham stasie en dan op na Gloucester, waar sy gestaan en ween te midde van die verstikking stoom op die platform so die 05:20 trein het haar dogtertjie weg. Sy het teruggegaan na haar losies n gebreekte vrou. 'N Paar dae later, het sy 'n brief van mev Harding sê alles goed was. Evelina geskryf rug reguit weg. Sy het nooit 'n antwoord ontvang. Evelina en min Doris Marmon het die slagoffer van een van die murkiest van al die baie sosiale euwels in Brittanje net meer as 'n eeu gelede gedaal - die "baby boere".
Kindersterftes was hoog en kinders se lewens is goedkoop. Baie families in nooddruf was gelukkig om ontslae van 'n baba na 'n nuwe huis en te veel vrae oor waar en aan wie dit gaan nie vra nie. Sommige, soos Evelina, wat bedoel is om hul kinders te haal. Ander was net bly om die agterkant van hulle te sien - een minder mond om te voed, een minder las in die stryd om te oorleef. Hulle was die prooi van die gewetenlose, die immoreel en die moordende, en niemand was nogal as ysingwekkend kwaad as die "omgee vrou" aan wie Doris het net toevertrou. "Mev Harding" was een van die vele aliasse van Amelia Dyer, 'n harde-faced brute van 'n vrou wie se misdade onthou in 'n nuwe boek. In ons kindgesentreerde vandag se samelewing, is dit moeilik om 'n tyd te verstaan wanneer daar dood was babas by die duisende, troppe ontbreek Madeleines en tellings van Myra Hindsley se en skaars iemand 'n wenkbrou gelig. Dit was in so 'n omgewing te skep wat Amelia Dyer plied haar grusame handel vir meer as 'n kwart van 'n eeu.
Sy was "die engel-maker", soos sy een keer verduidelik haar eie dogtertjie, Polly, nuuskierig oor die babas wat gehou is opgeneem in die huishouding en dan verdwyn. Sy is die stuur kindertjies na Jesus, het sy gesê, want Hy wou hulle veel meer as hul moeders gedoen het. Op 09:00, die trein van Gloucester getrek in Paddington stasie in Londen - nie lees, soos sy Doris se ma vertel het - en Dyer gesukkel af, met 'n mat sak, die boks van die baba klere en die baba haarself, kerm in die tjalie. Sy het 'n bus na Willesden, en het af by die Mayo Road. By die ingang van No 76, is sy begroet deur, haar dogter Polly, wat nou 23 jaar oud 'n volwasse-up, getroude vrou. Sodra binne hul gehuurde kamers, Dyer lig die deksel van 'n naai mandje en geplunder deur die warboel van drade en vinger regeer vir 'n paar wit rand band, genoeg om twee keer te draai om die sagte voue van Doris se nek. Volgende, is die band getrek styf, gehou vir 'n tweede, en dan vasgemaak in 'n knoop. Doris sou gesukkel totdat sy ledemate het slap, haar mond oopmaak en toemaak in 'n laaste, stil bod vir die lewe. Toe het sy by die tellings - niemand ooit geweet presies hoeveel - Dyer reeds hul maker gestuur.
Die twee vroue geboei die liggaam in 'n doek, en dan opgetel oor die klere in die kartondoos, die behoud van die goeie items, oormerk die res vir die pandhandelaar. Van Evelina se £ 10, Dyer betaal die huur sy skuld aan haar onbewuste hospita, en selfs vir haar 'n paar stewels se kind as 'n geskenk vir haar dogtertjie. Die volgende dag - Woensdag April 1, 1896 - 'n ander baba, 13-maande-oue Harry Simmons, was om Mayo Road in ruil gebring vir 'n £ 10 betaal. Hierdie keer was daar geen vrye band te vinde in die naai mandje, so die knoop was ongeplukte rondom Doris se nek en dieselfde wit lengte gebruik om hom te verwurg. Die volgende aand, is die twee lyke gestop, een op die top van die ander, in Dyer se reiszak en belas met bakstene. Toe het sy die bus na Paddington en die trein na Reading.
Daar lugged sy haar swaar vrag al die strate af na die rivier en 'n eensame plek sy goed geken, deur 'n voetbrug oor 'n keerwal op Caversham Lock. In die duisternis, druk sy die sak deur die relings totdat dit val en sy dit hoor smack in die waters onder. Soos sy omdraai om te gaan, haastig 'n man verby op pad huis toe en uitgeroep "Goodnight". Later sou sy getuienis by die Old Bailey help stuur 58-jarige Dyer die galg. In teenstelling met baie van haar generasie, Amelia Dyer was nie die produk van armoede. Sy is gebore in 'n klein dorpie naby Bristol in 1838, 'n dogter van 'n meester skoenmaker, en geleer om te lees en skryf en het 'n liefde vir die letterkunde en poësie. Sy opgelei as 'n verpleegster, 'n uitmergelende werk, maar 'n geskoolde en gerespekteerde een.
Van 'n vroedvrou, het sy geleer van 'n minder moeilike manier verdien 'n lewe - die verskaffing van losies in haar eie huis vir jong vroue wat in 'n onvergewensgesinde ouderdom, was swanger buite die huwelik. Van die oomblik, hul bult begin om te wys hulle is vermy deur beleefd gemeenskap of afgedank as hulle in die werk was. So vir 'n fooi, gewetenlose besighede het aangebied om te neem in hierdie jong vroue en hulle te sien deur die geboorte. Na links die moeders, sou hul ongewenste babas versorg word as "verpleegster kinders". Die geld verskil. As die meisie was van 'n goed-off agtergrond met ouers angstig om haar lot geheim te hou, is dit dalk soveel as £ 80. Of, sê, £ 50 as die vader van die kind was bereid om by te dra om stil sy betrokkenheid. Maar meer dikwels hulle was arm meisies, wie se "onsedelikheid" beteken selfs die werk huis hulle nie sou neem, en vir hulle die transaksie gedoen kan word vir 'n fiver.
Om koste te besnoei, is die boer-out babas honger, en die struikelblok te verminder om na hulle hulle onder verdowing met maklik beskikbaar is alkohol en dwelms. Godfrey se Cordial, 'n stroop gedraai met laudanum en omgangstaal bekend as "die stilte", was 'n gunsteling 'n kind vas aan die slaap te sit. En as die kind gesterf het, laat dit so wees. Die meeste gedoen het, uiteindelik. Een so 'n instelling is beskryf met afgryse deur 'n polisiebeampte wat dit in Brixton, Londen ontbloot. In 'n kamer, is vyf drie en vier weke oue babas lê in vullis, drie onder 'n tjalie op 'n bank en twee gestop in 'n klein krip. Hulle was vaal gesig en uitgeteer soos miniatuur wijven, hul bene sigbaar deur deursigtige vel. Hulle lê oopmond in 'n toestand van traagheid, oë glaserig, skaars menslike. Wat verkoel die polisieman was die stilte: "In plaas van die geluide wat verwag kan word van kinders van jong ouderdom, is hulle lê sonder 'n kla van hul ellendige lippe, en skynbaar sterf." Vyf babas was in 'n ander kamer, in effens beter toestand, want 'n weeklikse fooi is steeds elkeen geskat vir hulle in plaas van die single "premie" wat betaal is vir die kinders aangemoedig om vinnig sterf. Maar immoreel hierdie besigheid - en die onsedelikheid gewoonlik uitgestrek na diegene wat kinders daar gedeponeer, in die volle besef van hul lot - dit was een hoog in aanvraag, en winsgewende. Daar was 'n hoop kontant hier gemaak, as Amelia Dyer besef.
Haar eie besondere verfyning was nie te pla met die verhuring van die kinders sterf deur verwaarlosing en hongersnood, maar om hulle te vermoor dadelik en sak al die geld. Jaar op jaar, Dyer koes die polisie en die inspekteurs van die nuutgestigte NSPCC. Sy was een keer gevang nadat 'n dokter is geroep om die dood van 'n kind te veel sertifiseer en alarm. Maar in plaas van strafbare manslag, is sy skuldig bevind veroorsaak 'n kind om te sterf deur verwaarlosing en ses maande se harde arbeid in die gevangenis, 'n ervaring wat haar byna vernietig gedien.
Daarna, het sy probeer terug na verpleging gaan. Sy het uitspel in geestelike hospitale ná selfmoordpogings. Maar altyd het sy teruggekeer na baba boerdery, uiteindelik teken haar eie familie in die besigheid. Sy het gestop roeping dokters dood sertifikate uit te reik en weggedoen van die liggame in die geheim. Hulle het huise dikwels - Bristol, Reading, Cardiff, London - so dikwels as hulle geurige die polisie sluitingsdatum in of moeders en vaders op hul roete probeer om hul kinders te herwin.
Die moord gestop word nadat 'n Bargeman vlieg met 'n vrag op die Thames by Lees het 'n bruin papier pakkie lê in vlak water naby in die bank. Hy gevang dit uit met 'n boot haak, trek aan die een kant en 'n been en 'n klein menslike voet verskyn. 'N Polisiebeampte inspeksie geopenbaar die liggaam van 'n klein dogtertjie, ses tot 12 maande. Wit band is geknoop om haar nek. 'N stuk van die bruin papier het 'n spoorlyn plakker op van Temple Meads Station, Bristol en die flou uiteensetting van handskrif.
'N Naam - "Mev Thomas" - en 'n adres in Reading kon net uitgemaak word. Vier dae later, op 3 April, Goeie Vrydag, het die polisie 'n klopjag daardie adres en was dadelik getref deur die stank van menslike ontbinding, hoewel geen liggaam is gevind. Maar wit band was, in 'n naaldwerk mandjie en kaste was bondels telegramme reël aannemings, pion kaartjies vir kinders se klere, kwitansies vir advertensies en briewe van moeders navraag na hul kleintjies. In die afgelope paar maande alleen, het hulle en 20 kinders ten minste is in die sorg van die "Mev Thomas", wat nou geopenbaar as Amelia Dyer. Die polisie het net betyds opgedaag het. Sy was op die punt om 'n maanlig Flit weer doen, hierdie keer om Somerset. Die liggaam gevind word deur die skip blyk te wees dat van Helena Fry, onwettig nageslag van Maria Fry, 'n diensmeisie van Bristol, en 'n goed-te-doen plaaslike handelaar.
Die kind is oorhandig aan Dyer by Bristol Temple Meads stasie op 5 Maart Maar toe Dyer het die huis aan die lees van daardie aand, al het sy met haar was 'n bruin papier pakkie twee voete lank. Sy dit weggesteek in die huis, totdat, na drie weke, die reuk is ondraaglik. Daarna is sy gesien die huis verlaat met die pakkie en gesê sy gaan die pandjieswinkel. In werklikheid, gooi sy in die bundel in die rivier. Maar dit het nie sink, soos die skip ontdek. Die rivier is nou gesleep. Drie klein liggame gevind is, dan is die valies met Doris en Harry binne, haar laaste slagoffers. Die volgende dag, Evelina Marmon, wie se naam het in Dyer se korrespondensie geknip is om Reading gebring en haar dogter op geïdentifiseer die lykshuis blad. Dit was 'n blote 11 dae sedert sy haar kind "Mev Harding" toevertrou het. "Sy was in perfekte gesondheid toe ek haar weggestuur," was al wat die ontstelde vrou kon mompel.
Dyer gehang op negeer die tronk nadat 'n verhoor waarin haar pleidooi van waansin is verwerp. Haar dogter het grafiese bewyse dat haar skuldigbevinding verseker (terwyl gaan ongestraf haarself vir redes wat nog nie duidelik nie). Die jurie is uit vir net vier-en-'n-half minute voor haar te veroordeel. Die besonderhede van wat sy gedoen het veroorsaak dat 'n skandaal. Strenger wette aanneming gegee plaaslike owerhede die mag om baba plase polisie en uit te roei misbruik. Persoonlike advertensies van koerante sou word onder die loep geneem. Maar baba handel nie stop nie. Twee jaar nadat uitvoering Dyer se spoorweg werkers te inspekteer waens gerangeerd in 'n sylyn by Newton Abbot uit die Plymouth uitdruklike gevind 'n pakkie met 'n tou vasgebind.
Binne was 'n drie-week-oue dogtertjie, koud en nat, maar net in die lewe. Sy was die dogter van 'n weduwee, Jane Hill, en gegee is om 'n vrou met die naam Mev Stewart vir £ 12. "Die kleintjie sou 'n goeie huis en liefde en sorg 'n ouer se" Mev Stewart geskryf het. Toe het sy opgetel het die baba by Plymouth - en gestort haar op die volgende trein. Wie was "Mev Stewart" Geen ander is, is dit gedink het, as Polly, Amelia Dyer se dogter. Die bose het op.
***
Ons kyk na ons verlede wenke om ons toekoms te vind, maar die verlede alit dwaling en mishandeling, is wat ons soek, en is ons toekoms Moet ons probeer om te verstaan die intensies van die mens, en dan sodoende opgedoen ons kennis, is van toepassing op situasies in die toekoms so dat die verlede nie herhaal sal nie weer opstaan Jy besluit - voël.
